‘Haar dochters verdienen deze erfenis niet’
De buurvrouw van Sabine is nog maar net overleden als het huis al door haar dochters te koop wordt gezet. Zij hopen blijkbaar op een grote erfenis.
‘Buiten hoor ik het kabaal van een vrachtwagen die voor de deur parkeert, het is de gemeentereiniging die het grofvuil op komt halen. Er staat genoeg, want praktisch de hele inboedel van mevrouw Terlingen, mijn oude buurvrouw, is door haar kinderen op de stoep gezet. Een ouderwetse buffetkast, een mooi houten bed met een bijpassend kaptafeltje, haar stoel waarin ze altijd naar buiten zat te kijken. Zelfs een paar oude fotoalbums staan in een doos op straat. Een treurige aanblik, zeker toen het begon te regenen en de bladeren van de fotoalbums omkrulden. Eerst wilde ik ze nog naar binnen halen, maar het zijn blijkbaar herinneringen waar haar dochter niets meer mee te maken willen hebben. Anders hadden ze die boeken toch wel bewaard?
Het is nog maar drie weken geleden dat mevrouw Terlingen na een lang ziekbed overleed. De laatste jaren was ze erg eenzaam want de klap van de dood van haar geliefde man kwam ze niet meer te boven en bijna al haar kennissen werden dement of gingen dood. Haar twee dochters, die allebei op slechts twintig minuten rijden van haar vandaan wonen, lieten zich maar zelden zien. Zo af en toe maakte ik een praatje met haar of ging ik bij haar op de koffie en sinds ze de eerste keer gevallen was werd ik steeds meer haar mantelzorger.
Het was een hartverscheurende situatie die ik een paar jaar geleden aantrof toen ik ‘s avonds laat thuiskwam. Ik liep naar mijn voordeur toen ik iemand hoorde jammeren van de pijn. Buiten zag ik niks maar toen ik richting het huis van mevrouw Terlingen liep werd het geroep steeds luider. Geschrokken liep ik naar de voordeur en riep haar naam door de brievenbus. Ze bleek al een paar uur voor de deur te liggen. Maar omdat het donker was en het buitenlicht niet aan was viel het niet op dat ze daar lag. Ze was blijkbaar gestruikeld toen ze naar de wc ging en kon door de breuk in haar enkel uit zichzelf niet meer opstaan.
Toen ze eenmaal in de ambulance lag vroeg ze me of ik haar dochters wilden bellen. Ik pakte snel een tasje met een schone pyjama, wat ondergoed en haar kamerjas en beloofde dat ik de volgende ochtend even op bezoek zou komen. Uiteraard belde ik meteen haar dochters, die bedankten me allebei afgemeten voor de goede zorgen voor hun moeder en ze zouden contact opnemen met het ziekenhuis. Maar toen ik de volgende middag bij mevrouw Terlingen op ziekenbezoek ging waren ze nog niet langs geweest. Dat verbaasde me wel maar ik zei er maar niets over.
De afgelopen jaren hield ik steeds meer een oogje in het zeil. Ik bracht haar vaak een lekker bordje eten of een bloemetje omdat ik vond dat ze wel wat kleur in haar eenzame leven kon gebruiken. Of ik deed de boodschappen of bracht haar voor controle naar de huisarts of het ziekenhuis. Als ik vroeg of haar dochters nog zouden komen dan praatte ze er gauw overheen. De afgelopen maanden bleek dat ze ernstig ziek was maar ze wilde niet meer behandeld worden. De laatste keer dat ik haar zag was toen ze opnieuw met de ambulance werd meegenomen en opnieuw maakte ik een tasje met een pyjama en een ochtendjas klaar. De huisarts zou haar dochters bellen.
Vier dagen later belde haar schoonzoon bij me aan om te vertellen dat mevrouw Terlingen was overleden. Ze werd in zeer besloten kring begraven, zei hij. Er zou nog wel een herdenkingsdienst komen maar wanneer dat zou zijn was nog even de vraag. Ik was stomverbaasd toen hij me zonder blikken of blozen vroeg wat de huizen in deze buurt opleveren als ze in de verkoop gaan. Ze was nog niet eens begraven en toen stonden haar erfgenamen blijkbaar al handenwrijvend klaar om haar huis, waar ze nauwelijks op bezoek kwamen, te verkopen, in de hoop op een vette erfenis.
Het aanplakbiljet van de makelaar zit inmiddels op een van de ramen en ik heb al een paar keer mensen belangstellend naar het huis zien kijken. Waarschijnlijk wordt het voor veel geld verkocht en zullen haar dochters een grote som geld krijgen. Maar eerlijk gezegd vind ik dat deze vrouwen geen knip voor de neus waard zijn omdat ze hun moeder in de laatste jaren van haar leven zo eenzaam en alleen in de kou hebben laten staan.’
