Grijs haar? Mij niet gezien, never nooit niet
Ik weet heel goed wat ik wil, al weet ik nog beter wat ik niet wil. En dan doe ik dat niet. Al springt iedereen in de sloot…
… geen enkele reden om erachteraan te springen. Ze doen maar een dotje. Om me heen besloten vriendinnen na lang getwijfel te stoppen met verven. ‘Kost veel geld, veel tijd en het is ook nog eens niet goed voor je haar.’ Helemaal waar. Maar mijn verf is toevallig wel goed. Aqua Oleum of zo, op oliebasis. ‘Ja maar Franska, op een gegeven moment past je gezicht niet meer bij dat donkere haar.’ Vette onzin. Al moet ik toegeven dat ik soms na een verfbeurt, als ik per ongeluk in de spiegel kijk, denk: hum… lijkt wel een beetje de Zangeres Zonder Naam. Straks loop ik nog Mexicoooo, Mexi-hi-cooo te loeien. Volgende keer toch maar een tintje lichter. Hoewel… ik heb nou eenmaal besloten om de rest van m’n leven donkerbruin haar te hebben, want dat is m’n eigen kleur, dus die hoort bij me. Over en sluiten.
Grijs? Mij niet gezien. Never nooit. Punt uit.
En toen kwam die stomme je-weet-wel ziekte. Twee dagen voordat we ons vrijwillig thuis opsloten was ik nog geverfd. En ja… opsluiten is opsluiten, dus dan ga je niet naar buiten. Ook niet naar de kapper. Zelf verven heb ik ooit geprobeerd, dat was geen doorslaand succes, vooral niet het schoonmaken van de badkamer nadien. Daarbij zag ik nu toch niemand, dus ik kon het eens rustig aankijken. Ik rekende zelfs uit hoe lang het zou duren voor ik helemaal uitgegroeid was, want dan zie je pas echt wat het wordt. Anderhalf jaar heb ik de tijd gehad om na te denken hoe nu verder straks. Verven na al die ellende of toch van m’n standpunt afwijken en voor grijs gaan. ‘O,’ zei m’n kapper toen ik voor de eerste keer weer kwam, ‘het is eigenlijk best mooi, dat grijs van jou.’ Al schrik ik zelf nog steeds als ik onverwacht m’n spiegelbeeld ergens zie. Kloink! Een bejaarde. Wat me wel opvalt is dat mensen beleefder tegen me doen, alsof ik ineens een mevrouw geworden ben. Reeds! Zou Sjef van Oekel gezegd hebben.
Natuurlijk ben ik nog niet voor de volle honderd procent zeker of het zo blijft, maar toen ik vorige week bij een bijeenkomst ineens pats-boem op de foto moest, bedacht ik me dat ik hier op franska.nl wel een preview kon geven van m’n bejaardenkleurtje, voordat die foto’s gepubliceerd worden. Deze foto heeft m’n man in de vakantie gemaakt, omdat ik steeds appjes kreeg van ‘we zien alleen je man op de vakantiefoto’s, nooit jou’. Daardoor heb ik nu welgeteld één foto van de metamorfose:
Benieuwd wat je ervan vindt. En o ja, die rooie kop komt doordat ik met een noodgang tegen een helling op was gerend omdat m’n man al op het terras zat te wachten met m’n koude drankje. Overigens hoorde ik in Italië wel iets moois over grijs haar. Een vriendin in Verona die het ook maar heeft laten gebeuren, zei: ‘Siamo entrata nell’eta della luna’, wat zoiets betekent als: we zijn het tijdperk van de maan ingegaan. Ik moest meteen aan het liedje ‘The silvery moon’ denken. Iemand anders zei vorige week ‘Amazing Grey’. Klinkt ook wel mooi toch?
Wat zou jij doen? Zo laten of verven?
Meeste stemmen gelden niet natuurlijk, want uiteindelijk beslis ik zelf. Maar de kogel is dus nog niet door de kerk, wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een verfbeurt komen. En by the way, vooralsnog zijn er nog niet genoeg grijsharige foto’s, dus voorlopig zie je hier nog de bruinharige variant langskomen.
En o… voor ik het vergeet: vandaag bestaat franska.nl vijf jaar, dus ik ben aan het feesten. Hier online vieren we het feestje binnenkort met leuke verrassingen. Hou ons dus goed in de gaten!
Liefs van Franska
Door: Franska
