Franska.nl

Mag ik even voorstellen?

Jeanette Morang, 54, geboren in Dordrecht, slim, aardig, geestig en heel erg eigen. En dan nu ook nog de eerste vrouwelijke commandeur in de historie van de Koninklijke Marine. Of dat hoog is, een vlagofficier, zoals deze rang ook wel wordt genoemd? Er zijn nog maar drie rangen te gaan tot aan het absolute plafond.

Ik zag haar vorige week bij Pauw en ik kon alleen maar heel erg glimlachen. En niet alleen ik. Aan tafel zaten ook presentatrice en nieuwslezer Merel Westrik, oud-international Anouk Hoogendijk, sportpresentatrice Hélène Hendriks en politiek verslaggever Wilma Borgman. En zij moesten ook allemaal heel erg glimlachen toen commandeur Morang de epauletten op haar overhemd liet zien die bij haar nieuwe rang horen en die haar die ochtend waren opgespeld door ‘de baas’. Alsof we allemaal een beetje trots waren, zo leek het. 

Een paar dagen later gaat ze op weg naar Engeland, zegt ze. Naar het maritieme hoofdkwartier van de NAVO waar ze het commando zal gaan voeren over alle schepen die onder de NAVO vallen – over hoeveel ‘opvarenden’ we het hier hebben, vraagt Pauw jammer genoeg niet. 

‘Zondag ga ik op de boot met mijn dozen achter in de auto’, zegt ze over die op handen zijnde verhuizing. 

‘Met uw dozen bedoelt u uw verhuisdozen?’ zegt een jolige Pauw en iedereen lacht. Zijzelf ook en dat doet ze hartelijk en welgemeend.

Om de week gaat ze naar huis, zegt ze. Om te kijken of dat er nog staat en om haar zoon te zien. Die is zeventien, zegt ze, als Pauw haar ernaar vraagt. Net naar Gerzo geweest (eindexamenreis!) ‘Zoals een goed Hagenees betaamt en daar is hij nog van aan het bijkomen, maar bij blijkt zowaar geslaagd. Sommige van zijn vrienden gaan het huis uit nu. Maar bij hem gaat zijn moeder het huis uit.’

Glimlachen werd lachen werd schaterlachen omdat de commandeur zo ontzettend smakelijk kan vertellen.

Over de mannenwereld die de marine heet, wil Pauw het nog wel hebben. ‘Ach,’ zegt ze, ‘het komt steeds beter in balans. Vrouwen zijn nu eenmaal heel goede medewerkers.’ En dat ze een inspiratiebron hoopt te zijn voor ‘andere meiden’ (als ik jong was ging ik de marine alleen al dankzij haar serieus overwegen).

En dan vertelt ze over hoe het was toen ze begon, dertig jaar geleden. Dat ze er toen van droomde dat ze misschien wel ooit commandant van een schip zou worden – wat heet ´één schip?! – maar dat dat toch best een gewaagde gedachte was voor die tijd. Want voor vrouwen was er nog niet eens ondergoed toen ze begon: 

‘Een baksmeester van twintig werd met acht giechelende meiden naar de Hunkemöller gestuurd voor Sloggies en moest daarna met ons naar de HEMA voor pyjama’s.’ – Is er een overtreffende trap voor schaterlachen? – ‘Die jongen had een heel slechte tijd.’ 

Zouden ze bestaan? De mannen die er nog moeite mee hebben om van haar aan te nemen dat ze gewoon de beste is? De vrouwen die niet naar haar opkijken en aan haar lippen hangen?

Inderdaad!

Van harte, heel erg gefeliciteerd, eerste vrouwelijke commandeur in de historie van de Koninklijke Marine, Jeanette Morang! Namens ons allen.