Gooische Vrouwen: hilarisch, nostalgisch en kijkt heerlijk weg
Ik maakte me een beetje zorgen over Gooische Vrouwen: zou het nog wel zo leuk zijn als vroeger?
Vijftien jaar geleden was ik fan van Gooische Vrouwen (mijn god, is dat echt al vijftien jaar geleden?). Ik verheugde me dan ook enorm op het vervolg, maar maakte me ook wat zorgen: zou de serie nog wel zo leuk zijn als toen?
Soms kan een serie net iets te lang doorgaan. Wat leuk is voor één, twee of drie seizoenen, kan op een gegeven moment ‘op’ raken. Lost was bijvoorbeeld zo’n serie: de eerste seizoenen genoten mijn kinderen en ik daarvan. Een heel weekend zaten we voor de buis gekluisterd, van ’s ochtends tot ’s nachts. Na 120 afleveringen (niet in één weekend, hoor) bleven we met een kater zitten, want het einde sloeg echt nergens op.
De acteurs van Friends hebben een comeback altijd geweigerd, de vier Gooische Vrouwen durfden het wél aan. Cheryl weliswaar met een filter, maar vooruit. Als ik in de spiegel kijk, wil ik ook weleens een filter. Dus deze week zat ik er klaar voor. Niet meteen op zondag, want ik had mijn oudste dochter beloofd dat we samen zouden kijken. Ik moest dus nog even geduld hebben.
En gelukkig was het gewoon weer net als vroeger. Meteen met de begintune zitten we er helemaal in. Cheryl, Anouk, Roelien en Claire hebben misschien een rimpeltje of een kilootje extra, maar zijn verder niks veranderd. Martin Morero, Tom, Yari en tante Cor, al mijn favoriete figuren zijn er weer (behalve Evert en Willemijn, die in de serie overleden zijn en door mij nog zeer gemist worden). Mijn dochter rolt van de bank om de woordspeling ‘een ongeleid reptiel’ en ik besluit dat ik het meest van Claire hou (ik zal niks verklappen, maar mannen, pas op: don’t fuck with Claire).
Het is hilarisch, het is nostalgie, het is herkenbaar en kijkt heerlijk weg. Wat mij betreft mogen de Gooische Vrouwen doorgaan tot ze 80 zijn en een soort Nederlandse Grace and Frankie worden (ook zo’n fantastische serie). Ik kan niet wachten tot de volgende aflevering!
