Goed bezig!
Net als mijn schoenen gun ik ook mijn broodrooster of IPhone een tweede ronde.
Jaarlijks worden er wereldwijd miljarden kleine elektrische apparaten afgedankt en bij het vuil gedumpt, zo schijnt het, en daar heeft zeker ook weleens een tafelgrill, koffiezetapparaat, waterkoker of mixer van mij tussen gezeten. Maar als het even kan, bestel ik tegenwoordig een reserveonderdeel of stuur ik een keukenhulp, telefoon of pc op ter reparatie, en dat pakt verrassend vaak goed uit. Zo heb ik mijn Dualit-broodrooster weer aan de praat gekregen met een nieuwe knop, kon ik mijn iPhone na een kleine reparatie nog bijna twee jaar gebruiken, en heb ik zowel de Nutribullet als de KitchenAid aan boord kunnen houden, terwijl ik dacht dat die hun langste tijd zo langzamerhand hadden gehad. Zelfs de plastic mengkom van een keukenweegschaaltje kon los worden nabesteld. Goed bezig inderdaad. En zo voelt dat ook.
Laatst kwam ik een batterij oude brillen tegen met geslepen glazen die niet meer geslepen genoeg zijn, en zonnebrillen waar ik niets door kan zien omdat die helemaal niet geslepen zijn. Van die laatste heb ik er twee kunnen verkopen op Vinted en de rest kon ik inleveren bij een opticienketen. Allemaal niet omdat dit nou zo vreselijk rendeert, maar in ieder geval beter dan weggooien. Wat kleding betreft, omdat er sowieso veel te veel hangt en er ondanks al mijn goede voornemens toch weer telkens wat bijkomt: een kennis met dezelfde kleding- én schoenmaat zegt zelf helemaal niets meer te kopen sinds ik af en toe een zak langsbreng. En dat voelt toch net iets beter dan de kledingcontainer.
Vloerkleden en oud tapijt, zo viel laatst in de Guardian te lezen, kunnen een goede voering vormen voor bijvoorbeeld een vijver – ongetwijfeld hartstikke goed bedoeld – en van oude kleding die kapot is en vol vlekken zit, kun je eindeloos poetslappen maken. Dat deed mijn oma nog wel, maar mijn moeder al minder. Zo had deze krant ook heel lovenswaardig een adres waar je een ontbrekend stukje van een legpuzzel kunt laten namaken, zodat je ’m niet weg hoeft te gooien. Er werd een inzamelingspunt getipt voor afgedankt ondergoed dat zelfs niet meer aan de straatstenen te slijten valt, en er werden liefdadigheidsinstellingen voor dieren genoemd die je blij kunt maken met oud bedtextiel.
Waar ikzelf meteen iets mee kon, omdat ik een oude schaal van mijn moeder had gebroken, was de Japanse kunst van Kintsugi – een eeuwenoude praktijk die oorspronkelijk werd gebruikt om theeserviezen te herstellen. Ik heb meteen een reparatiesetje besteld, en na een avond passen en meten is mijn moeders schaal, met dikke kabels van synthetisch goud op de plekken waar de breuklijnen zaten, mooier dan ooit.
Goed bezig toch?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
