Glenn Close verdient een Oscar (toen al, maar nu zeker)
Wij 50plussers weten nog als de dag van gisteren toen de sexy Glenn Close als stalkende diva in Fatal Attraction het leven van Michael Douglas zuur maakte. Ditmaal schittert ze als ‘tokkie’-oma in de Netflix-film Hillbilly Elegy. Wint ze dit jaar wél een Oscar?
Het interessante aan Hillbilly Elegy (vrij vertaald: Hillbilly treurzang), die onlangs op Netflix in première ging, is dat de film ‘slechts’ een 6,7 scoort op IMDb (dé internationale filmdatabase), maar tegelijkertijd gezien wordt als een van de grote kanshebbers bij de Oscars. Wellicht dat het iets te maken heeft met het feit dat kijkers met het huidige aantal streamingservices en ‘snellere’ bingewatch-series zo verwend zijn dat de lat hoger is komen te liggen én een film van bijna 2 uur tegenwoordig simpelweg minder gewaardeerd wordt.
Maar de film wordt wel degelijk terecht gezien als kanshebber bij de Oscars (die vanwege corona twee maanden doorgeschoven zijn naar 25 april 2021).
OF ZOALS HET PAROOL SCHRIJFT: ‘HILLBILLY ELEGY IS VAN HET SLAG DAT MEN IN HOLLYWOOD DOORGAANS OSCARWAARDIG VINDT: DRAMATISCH, DOORLEEFD, EN VAN ELKE GLAMOUR ONTDAAN.’
Want als je door de grime van medehoofdrolspelers Glenn Close, die grootmoeder Mamaw speelt, en Amy Adams, die de verslaafde moeder Bev vertolkt, heen kijkt, blijft er een krachtig en prachtig, inspirerend verhaal over – over moeder én grootmoederliefde voor hun zoon en kleinzoon (en uiteindelijk elkaar).
Een deel van jezelf amputeren
Hillbilly Elegy is de verfilming van het gelijknamige boek uit 2016 van J.D. Vance (1984), die in deze autobiografie zijn moeizame jeugd in Kentucky en Ohio beschrijft. Maar niet alles is kommer en kwel: ‘Na de zoveelste misstap van Bev ontfermde zijn oma (Glenn Close) zich over de 13-jarige J.D., een introverte en gezette studiebol die door zijn leeftijdgenoten werd gepest. Uiteindelijk kwam het toch nog goed met J.D.: hij studeerde af op Yale, schreef een bestseller en trouwde met zijn studievriendin’, aldus Het Parool.
Dit is geen spoiler, omdat de film van Ron Howard (wie had ooit gedacht dat de bleue Richie Cunningham uit Happy Days met The Fonz – ‘Heyyy!’ – een van de succesvolste regisseurs in Hollywood zou worden?) vanaf het begin heen en weer schakelt tussen het leven van de hoofdpersoon op 13- en 27-jarige leeftijd. De kijker weet dus al dat J.D. een heel eind komt. De vraag is vooral: hoe? En dát liegt er niet om. Daarbij geholpen door zijn tierende, rokende en mank lopende Mamaw.
Maar juist dát geeft de film een extra, kritische laag, waardoor het verhaal gaat leven. Omdat het laat zien hoe moeilijk het werkelijk is om aan misère te ontkomen. De oorzaak vormt vaak onderdeel van wie je bent; om ervan weg te komen, zal je dat deel van jezelf moeten ‘amputeren’.
EN OMDAT DE FILM HEEL INDRUKWEKKEND LAAT ZIEN WELKE KRACHTIGE, HELENDE ROL GROOTOUDERS IN HET LEVEN VAN HUN KLEINKINDEREN KUNNEN SPELEN. HOE KLEIN OF IN DIT GEVAL GROOT OOK. EN DAT IS UNIVERSEEL. EN DAARMEE HEERLIJK INSPIREREND.
13 bedankbriefjes in de prullenbak
Oma Close maakte vooral furore in de jaren ’80 met Oscar-nominaties voor The World According to Garp (1982), The Big Chill (1983), The Natural (1984), Fatal Attraction (1987) en Dangerous Liaisons (1988) – en later voor Albert Nobbs (2011) en The Wife (2017). Terwijl de minder bekende ‘dochter’ Amy Adams de afgelopen twee decennia ook al zes (!) keer genomineerd werd voor het gouden beeldje van de ridder die de wacht houdt op een filmrol. Maar in alle dertien gevallen kon het bedankbriefje de prullenbak in.
Laat dat dit jaar, vooral in het geval van Close, die de film zoals gezegd ‘maakt’, anders zijn. Bovendien: hoe meeslepend/ontroerend moet het zijn om straks naar iemand te kijken die 39 jaar na de 1e van 7 nominaties op 74-jarige leeftijd eindelijk haar eerste Oscar ontvangt? Dat is misschien ook wel een film waard.
Foto: 123RF
Door: Redactie Falder
