Gisteren liep ze nog met twee staartjes en haar Goofy-knuffel, nu wordt ze 29. Hoe dan?
Is het raar dat mijn kinderen in mijn ogen altijd kind blijven?
Mijn jongste dochter was jarig. Ze werd… even rekenen… ze is van 1994, dus 29. Alleen, dat kan niet. Echt niet. Gisteren liep ze nog met twee staartjes en haar Goofy-knuffel in de hand. Hoezo is ze opeens 29?
Op tv zie ik regelmatig jonge mensen van eind twintig, begin dertig. De leeftijd van mijn kinderen dus. En op tv zijn dat volwassen mannen en vrouwen. Het gekke is, mijn kinderen zien er nog precies zo uit als toen ze zestien waren. Oké, de jongens zijn misschien iets breder, de meiden wat minder sprietig. Maar toch…
Natuurlijk weet ik best dat ze volwassen zijn. Ze hebben banen, huizen, relaties, de oudste heeft zelf een dochter. Tegenwoordig praten ze meningsverschillen uit of slikken ze hun mening in. Dat was vroeger wel anders: in mijn vorige huis zit vast nog een deur met een gat erin. Hij duwde, zij hield tegen en dat er opeens een gat zat, daar konden ze natuurlijk geen van beiden iets aan doen.
Ik wíl ook dat ze volwassen zijn, dat ze hun eigen avonturen beleven. Nou had ik wel liever gehad dat ze die avonturen bij mij in de buurt beleefden dan overal verspreid over Nederland, maar goed, daar leg ik me wel bij neer. Soms wil ik iets voor ze betalen of ze eten meegeven als ze naar huis gaan. ‘Mam, we zijn volwássen hoor’, krijg ik dan ook regelmatig om mijn oren. Helemaal terecht. En toch, in mijn ogen blijven ze waarschijnlijk altijd kind (en sorry jongste kind: jij blijft altijd onze baby). Letterlijk, want als ik naar ze kijk zie ik geen man of vrouw, maar nog steeds die vrolijke peuters/kleuters/tieners/pubers van vroeger. Al worden ze zestig, ik denk niet dat dat ooit verandert…
