Getsie bah
Ik moet vandaag naar de tandarts. Was ik maar twintig jaar later geboren, dan was het niet zo erg.
Dat tegen een tandartsbezoek opzien is er niet meer uit te slaan. En er blijft bij de uitdrukking ‘ik moet naar de tandarts’ altijd MOET staan. En er kleeft ook steevast een ‘brr’ aan vast. Misschien een raar verhaal van die twintig jaar, maar het is serieus waar dat dat de oplossing zou zijn geweest. Want iedereen van mijn generatie kan zich denk ik wel de schooltandarts herinneren. Die dag dat je aan kwam lopen bij je lagere school en die bus zag staan. Of ‘m tijdens het speelkwartier voor zag rijden. Ik had de lucht meteen in m’n neus. Een soort ijzerachtige ijle lucht die in die bus hing.
Je zat die hele week of twee weken (geen idee meer hoe lang die enge bus daar stond) met angst en beven te wachten tot die mevrouw in dat witte schort met die enge grijze, bruine en blauwe kaarten onder haar arm je klas binnen kwam stappen. Dan kwam je geheid binnen een dag of twee aan de beurt. En dat deed gewoon altijd pijn. Want er werd lustig op los geboord met een ongelofelijk intens gemeen gepiep en met vreselijk scherpe pijnscheuten. Ik kan het me nog tot in detail voor de geest halen, maar ik zal hier stoppen. Het is tenslotte nog maar maandagochtend en ik ben pas om half drie aan de beurt. Maar mooi dat ik het gepiep nu al kan horen. En dat hebben al die ‘jonkies’ dus helemaal niet, dat trauma. De bofkonten.
Toegegeven, het is veel minder eng en pijnlijk dan vroeger, maar een trauma als dit draag je levenslang mee. Zouden ze trouwens nog ergens zo’n enge bus bewaard hebben? Zou het niet iets voor een museum zijn? Dat je er nog ergens in kunt. In plaats van het spookhuis op de kermis, zeg maar. En misschien dan samen met een psych, die je meteen even van dat trauma afhelpt? Het zal er wel niet meer zijn, ze schamen zich achteraf natuurlijk ook, die smoelensmid en z’n assistente. (Ja, zo heette dat vroeger, ik verzin het niet.)
Zo. Dat was getsie bah nummer één. En dan heb ik vandaag nog een getsie bah nummer twee ook. Mijn favoriete ‘actueeltjes’-schrijver Beatrijs Bonarius moest zo nodig voor de grap ergens solliciteren. En dan wordt ze nog aangenomen ook. Om hoofdredacteur te worden van maar liefst drie bladen tegelijk. Beetje overdreven inderdaad. Maar wel heel goed gezien van degenen die haar aangenomen hebben. Want ze hebben een toppertje te pakken, de bofkonten… En die ben ik dus nu kwijt. Straks rond elf uur haar laatste stukkie op Franska.nl. Dus als je haar gedag wilt zeggen, of succes wilt wensen, doe dat dan even op Facebook onder het artikel. Toevallig baalt ze er zelf ook van, want dit was wel haar leukste klus, verzekerde ze me. Dat is dan wel weer lief.
Maarrrrrr
Ik heb wel een heel leuke vervanger gestrikt. En dat is niet de minste. Iemand waar ik elke keer vrolijk van word als ik haar stukkies in m’n mailbox zie ploppen. Tineke van Huijstee gaat het actueeltjes schrijven vanaf woensdag van Beatrijs overnemen. Joepie. Blij mee.
Lieve Beatrijs, dank voor alles! XXX
Door: Franska
