Gerdine kijkt terug op het beste jaar ooit
‘Ik vier deze week mijn vrijheid.’
‘Een jaar geleden na oud en nieuw begon mijn nieuwe leven. Ik had veel te lang geprobeerd om vol te houden, door te gaan. Doe het dan voor je kinderen, hield ik mezelf voor als ik dacht dat het niet meer ging. Kerstmis kwam eraan en daar zag ik als een berg tegenop. Een lange tafel met ons gezin, haar ouders, mijn moeder en mijn oudste broer. Iedereen deed zijn best, maar na het hoofdgerecht barstte ik zomaar zonder echte aanleiding in snikken uit. Hysterisch zat ik daar. Het was zo’n onverwachte en rare uitbarsting dat niemand zich er raad mee wist en niemand iets vroeg. Mijn vrouw deed het af met een ‘ze is een beetje moe’. Haar reactie was exemplarisch voor onze relatie. Alleen mijn moeder vermoedde iets, vertelde ze later. Ze had het ook al eerder aan me gemerkt.
Dat ik niet gelukkig was, niet meer lachte, niet meer sprankelde.
Na dat bizarre kerstdiner nam ik mijn besluit. In de week na kerst trof ik stilletjes de nodige voorbereidingen. Ik belde mijn moeder of ik een tijd bij haar kon wonen. Ze vroeg de reden niet eens want die wist ze. Ze vroeg alleen of ik er echt goed over nagedacht had. Als dat zo was stond ze achter me en haar deur voor me open. De kinderen, die inmiddels de leeftijd hadden om het huis uit te gaan, zouden gewoon thuis blijven wonen. Het zou er sowieso een keer van moeten komen dat die wat zelfstandiger werden.
Toen kwam 2 januari. Ik zei tegen mijn vrouw dat we moesten praten. Ik stelde voor om een ommetje te maken en waarschuwde haar dat dit geen leuk wandelingetje zou worden. Toen ik zei dat ik bij haar wegging, dat het echt over was, dat ik al zo vreselijk lang niet gelukkig was en dat het me in al die tijd niet één keer was gelukt om tot haar door te dringen, keek ze me aan alsof ik gek geworden was. Het enige wat ze uit kon brengen was:
‘Als je durft!’ Ik zei dat het vandaag nog ging gebeuren. De nodige spullen had ik al ingepakt en achterin mijn auto gelegd.
Onze zoon zei alleen maar dat hij ons toch al nooit bij elkaar vond passen. Het was beter zo.
Onze dochter riep dat ik vooral moest doen wat ik niet laten kon en smeet daarna de deur achter zich dicht. Toen ik in mijn auto stapte voelde ik alleen maar opluchting en toen ik veel te hard over de snelweg reed met de muziek keihard aan voelde ik een ongekende vrijheid.
De scheiding was sneller geregeld dan ik durfde te hopen. Achteraf had mijn vrouw wel degelijk gevoeld dat er iets niet in de haak was tussen ons maar ze had er blijkbaar voor gekozen om te doen alsof er niets aan de hand was. Het idee dat we uit elkaar zouden gaan had haar het einde van de wereld geleken, maar het was haar meer meegevallen dan ze verwachtte. Onze kinderen zijn na de zomer op kamers gegaan, ze delen samen een etage. Ons huis werd heel snel voor een goede prijs verkocht. Ik kijk op mijn gemak naar iets anders. Bij mijn moeder zit ik voorlopig nog wel even goed. We hebben het prima samen en zij vindt het wel gezellig.
Als ik had geweten dat het relatief zou meevallen allemaal, dan had ik me niet zo lang zo diepongelukkig hoeven te voelen. De opluchting die ik voelde toen ik de knoop eenmaal doorgehakt had is nooit meer weggegaan. Ik voel me nog steeds beter dan ik me in heel lange tijd heb gevoeld.’
Gerdines naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
