Gerdien was wel begaan met haar bovenburen die politiek vluchteling zijn
‘Maar toen ik die invalideparkeerplaats voor onze deur zag, bekeek ik hem opeens heel anders.’
‘Hij woont met zijn gezin in de woning boven mij. Een man met zijn vrouw en hun drie dochters. Ze zijn politiek vluchteling. ’s Nachts word zelfs ik weleens wakker van zijn ijselijke kreten als gevolg van nachtmerries. Zijn vrouw vertelde me er een keer over. In gebrekkig Nederlands omdat ze nog aan het inburgeren waren. Haar man zou binnenkort examen doen, vertelde ze. Ze hoopte maar dat hij zou slagen, want dat zou betekenen dat hij ook wat makkelijker weer aan het werk kon en dat is wat ze wilden allebei: hun leven weer opbouwen.
Met dat inburgeren kwam het goed. Met dat werken wilde het niet vlotten. Zij vertelde me dat het erop neerkwam dat werken eigenlijk niet loont. Het werk waar haar man voor in aanmerking komt verdient namelijk niet meer dan de uitkering die ze nu krijgen. Dat is geen vetpot, vertelde ze ook. Ze kunnen er met hun kinderen amper van leven. Mijn medelijden was gewekt. Met de kerst bracht ik een pakket en speelgoed voor de kinderen.
Ze vroeg of ik binnen wilde komen. Haar man was onderweg. Ze konden geen parkeervergunning krijgen voor hun auto. Daarom parkeerde hij die aan de rand van de stad waar het gratis is.
Een auto? dacht ik nog, voor iemand zonder geld?
Na een paar maanden kwam er een auto van de gemeente langs en werd er een bord voor onze voordeur neergezet. Er kwam een invalidenparkeerplaats pal voor onze deur en die parkeerplaats was bedoeld voor mijn bovenbuurman. Ik sprak hem erop aan zodra ik hem tegen het lijf liep. Hoe had hij dit geregeld? Heel gewoon, zei hij. Hij ging eerst naar de gemeente en daarna na de GGD, en de dokter had ‘ja’ gezegd. Hij had nog wel moeten betalen voor het bord, maar verder kon hij nu gratis in de hele stad parkeren.
Invalide? Iemand die zonder problemen talloze keren fluitend de trap naar derde verdieping neemt invalide? En dat voor iemand die vindt dat een baan geen zin heeft omdat die niet meer oplevert dan een uitkering?
Ik belde de gemeente en vroeg wat de voorwaarden voor een invalidenparkeerplaats zijn.
Dat sprak voor zich, dacht de mevrouw die me te woord stond. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Ik vroeg haar hoe invalide iemand kan zijn die dagelijks meermaals fluitend de trap naar de derde verdieping neemt. Misschien moest ze maar eens komen kijken hier voor mijn deur en boven mijn hoofd, want dit ging toch echt wel wat ver en klopte voor geen meter. Ze noteerde mijn adres en telefoonnummer en daarna bleef het heel lang stil.
Totdat het me op een dag opviel dat dat bord voor de deur weg was. Het duurde even voordat ik mijn bovenbuurman weer eens tegenkwam en ik hem ernaar kon vragen. Iemand had gebeld, zei hij, met de gemeente. En nu was hij zijn vergunning kwijt.’
Gerdiens naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
