Franska.nl

Genereus en royaal

Onlangs was ik op de uitvaart van de moeder van een dierbare vriend. Ik was benieuwd wat het met me zou doen, zo recent na de uitvaart van mijn vader.

 

 

 

 

En hoewel het natuurlijk de herinneringen weer levend in mijn gevoel bracht, lukte het me gelukkig ook om met heel mijn aandacht bij deze uitvaart te zijn. Geboeid en vol bewondering luisterde ik naar hoe haar rijke leven zich voor mij ontvouwde en werd ik geraakt door voornamelijk de liefde die deze vrouw had achtergelaten.

 

Ze had een lastige start gehad. Als kind van een Duitse moeder en een Nederlandse vader die voor zijn werk naar Engeland moest, werd ze vlak voor het begin van de oorlog geboren. Ze groeide de eerste vijf jaar op met haar moeder en oudere broer. Toen haar vader na het einde van de oorlog thuiskwam wachtte ze hem op. Stralend, met een voor die tijd kenmerkende mooie strik in haar haar. Toen haar vader er dan eindelijk was, schoof hij haar terzijde met alleen oog voor zijn zoon. En zo bleef het de rest van haar leven. Haar moeder overleed toen zij amper vijftien was, waardoor het er niet veel beter op werd met een stiefmoeder die haar ook niet zag staan.

 

De basisingrediënten voor een triest en verbitterd leven, zou je zeggen. Maar zij koos voor het tegenovergestelde, vastberaden om op volwassen leeftijd meer liefde te geven dan zij zelf in haar jeugd had ontvangen. Haar kille start leerde haar om een veerkracht te ontwikkelen die denk ik weinig mensen gegeven is. Want het lukte haar om voorbij haar eigen verdriet te kijken en alles wat ze had te delen. Genereus en royaal.

 

En dat raakt me enorm. Het deed me nadenken over dat je altijd kunt kiezen hoe je in het leven wil staan. Dat het een keuze is wat je wilt ontvangen en je daarvoor open te stellen. Er tijd en ruimte voor te maken. En uiteraard: wat wil je geven? Zelfs na haar overlijden gaf zij dus nog. En ik denk dat ik niet de enige ben die geraakt werd door haar indrukwekkende levenshouding.

 

Ik merk dat ook ik in de waan van de dag de neiging kan hebben om te kijken naar wat ik denk tekort te komen. Aan liefde en aandacht. Aan begrip of aan steun. Dat ik een mening heb over hoe anderen zouden moeten zijn. Dat ik mezelf ervan kan overtuigen dat ik meer geef dan anderen. Omdat het nou eenmaal makkelijker is om in het zielige hoekje te gaan zitten op het moment dat het leven klappen uitdeelt.

 

En toch probeer ik steeds weer uit dat hoekje te komen. Omdat ik geloof in overvloed. Omdat ik geloof in stralende energie. Dat het geen weegschaaltje is waarop je moet afwegen wat je krijgt en wat je geeft.

 

En ineens zag ik puzzelstukjes op zijn plek vallen. Op een begrafenis waar het hoofdthema dankbaarheid en liefde was. Kunnen geven begint met de radicale keuze om te kunnen ontvangen. Om niet altijd maar druk aan het werk te zijn, te hollen en te rennen. Want dan kan je niks aanpakken. Dus oefen ik met dat er voor me gezorgd wordt, bijvoorbeeld tijdens een weekendje met vrienden, dat vlak na de begrafenis plaatsvond.

 

Want ik wil deze mooie vrouw eren door haar levenshouding over te nemen. Om er een punt van te maken in alles wat ik doe te kunnen leven en geven. Genereus en royaal.