Franska.nl

Dat gaat zomaar niet, mevrouw

Heb ik toch weer een gedoe met een ziekenhuis gehad. Even van me af mopperen hoor.

‘Dat gaat zomaar niet, mevrouw, daar zijn procedures voor en dat kost minstens drie dagen. Sneller kan gewoon niet’. En ‘Neee… echt niet hoor. In verband met juridische privacy-redenen mogen we u sowieso geen email sturen’. Juridische privacy-redenen. Rare tekst. ‘Online dat formulier invullen? Nee hoor. Dat moet schriftelijk aangevraagd worden, met kopieën van het paspoort erbij. En dan nemen wij het in behandeling.’

Grrrr

Dat was – in het kort – de ene kant van het verhaal. Aan de andere kant van de lijn werd me verzekerd dat zulk proceduregedoe klinkklare onzin is, dat ik er recht op heb, dat het tenslotte zelfs mijn eigendom is. En dat het echt gewoon per mail kan. ‘Hierbij trouwens het mailadres waar ze het naartoe kunnen sturen.’ En dat ik er anders misschien maar gewoon zelf heen moest gaan, bij wijze van spreken met de vuist op de balie moest slaan en me vooral niet weg moest laten sturen.

Dit dus. 2018. Nederland. Waar alles afgesproken en geregeld is en waar je dus recht hebt op je medisch dossier. Had het gewoon even nodig voor een second opinion-afspraak, waar ik zomaar tussendoor ineens terechtkon. En die afspraak zou dan afgezegd moeten worden, omdat er ingewikkelde procedures zijn die dat ‘even tussendoor’ onmogelijk maken.

Dan maar eropaf dus. En wat blijkt, na lang mekkeren en jengelen? Je kunt gewoon een code krijgen. Moet je wel daar ter plekke je gezicht laten zien en je legitimatiebewijs tonen. Kun je vervolgens thuis met die code in je medisch dossier. Dat dus gewoon online staat. Huh? Dat weten ze op een andere afdeling dan niet? Kortom, vijf uur bezig geweest om even snel iets te pakken te krijgen. En om erachter te komen dat het dus allemaal heel makkelijk en anders kan.

Wacht. Ik was nog niet klaar met mopperen

Dit nog even. Dat ze bij de ene afdeling zomaar een cd’tje voor je branden met je scans erop. En dat ze je een verdieping lager bij een andere afdeling op dezelfde vraag ijskoud uitleggen dat dat soort dingen echt nooit gedaan wordt. Met een blik in de ogen van ‘wil je wel eens snel ophoepelen met je onbeleefde verzoeken’.

Ze zeggen wel eens ‘m’n handen jeuken’. Nou, dat krijg ik zo af en toe in sommige ziekenhuizen. Zou ik niet even die boel daar een stuk handiger kunnen organiseren, denk ik dan. ‘Ik zou maar eerst even heel goed nadenken, voordat je daaraan begint’, zei iemand een keer tegen me. ‘Je zult zien dat je een ontzettende frustratie oploopt en ook nog eens totaal geen resultaat boekt.’

Uiteraard zijn er ook ziekenhuizen waar het goed gaat. Wie kent ze?