Franska.nl

Ik bedacht net dat ik vergeten was tegen echtgenoot te zeggen dat de rechtervoorband weer zacht was, toen ik opschrok van een harde klap. Hij was met diezelfde band in een gat in de weg terechtgekomen. Normaal gesproken zigzaggen we, net als iedereen hier, tussen al die gaten door, maar als er een tegenligger aankomt, gaat dat niet.

Dat gat had, juist doordat die band zacht was, behoorlijk heftige gevolgen. Velg krom. Band leeg.

Gelukkig hadden we een reservewiel. Dat zat niet bij de auto toen we hem kochten, maar dat risico kun je hier beter niet nemen. Zeker niet als de banden van je zeer oude auto sowieso in twijfelachtige conditie zijn. Slecht wegdek is hier eerder regel dan uitzondering. Bij de garage kochten we één wiel van een sloopauto van hetzelfde merk en dat was dus maar goed ook.

De volgende ochtend reden we direct naar de bandenservice. Daar sloegen ze de velg zonder er veel woorden aan vuil te maken weer recht en plakten ze het gaatje waardoor die band zacht was geweest. Dat kostte ons twaalf-en-een-halve gulden (iets meer dan zes euro). Je snapt niet hoe ze het ervoor kunnen doen, maar blijkbaar verdienen ze genoeg.

Drie dagen later. We hadden gezwommen bij ons favoriete strand, kwamen terug bij de auto en zagen dat de rechtervoorband helemaal plat was. Echtgenoot dacht dat iemand hem had laten leeglopen en probeerde het eerst met de pomp. Dat leek te werken. Tot het gaatje veranderde in een scheur en de band luid sissend leegliep.

Zuchtend pakten we de krik en het reservewiel met de rechtgeslagen velg uit de kofferbak.

Ik vroeg me angstig af of dat rechtslaan echt zo simpel werkte. Was dat wiel wel bruikbaar? Wat moesten we doen als dat niet zo was? O ja, we zijn ook lid van de wegenwacht. Maar hoe lang duurde het voordat die bij dit vrij afgelegen strand waren? De zon was al bijna onder. En kunnen zij een gescheurde band of een kromme velg repareren? Of moesten we weggesleept worden?

Natuurlijk wisten ze bij de bandenservice wat ze deden. Ervaring genoeg. We wisselden het wiel en gingen onze handen wassen in de zee.

‘We konden die band hier horen sissen’, lachten de mensen die op het strand gezellig hadden zitten toekijken. Wij lachten ook, maar dan als boeren met kiespijn.

De volgende ochtend bestelde echtgenoot vier nieuwe banden.