Geen woorden
Carolines hart is in duizend stukjes gebroken toen ze vanochtend vroeg het nieuws hoorde.
Daar zit ik. Dinsdag, half negen. Met een leeg document op de laptop voor me. Ik wil iets schrijven, maar kan eigenlijk geen woorden vinden. Tranen stromen over mijn gezicht. Die kinderen. Die ouders.
Iedere terroristische aanslag is een wreed drama. Barbaars, hoorde ik net op het journaal, en dat is het. Maar het nieuws waar ik vanochtend mee wakker werd, schokt me tot in mijn botten. Als moeder. Op de eettafel slingert het kaartje van het concert dat Ariana Grande vorige week in Amsterdam gaf nog rond. Mijn dochter ging met een vriendinnetje. Ik riep nog veel plezier en weg was ze. Op naar een vrolijke avond in een zaal vol tieners. Eigenlijk heb ik me geen moment zorgen gemaakt, ze liet braaf weten toen het afgelopen was en ze op het metrostation stond.
Precies een week later. Dezelfde setting in Manchester. De nachtmerrie van iedere ouder. Dat loslaten is vaak toch al niet eenvoudig. Sta je daar braaf te wachten in de hal tot je je opgetogen puber weer veilig mee naar huis kunt nemen. Weer een stap gezet op weg naar zelfstandigheid. En dan komt je kind niet meer naar buiten. Of het is nog steeds kwijt…
Mijn hart is in duizend stukjes gebroken voor iedereen die hier bij betrokken is.
Door Caroline Griep
