Geen tweede kind voor Karin
Als Karin een geboortekaartje van een collega krijgt denkt ze aan haar eigen verlangen naar een baby en het traject dat ze daarvoor moest afleggen. Maar echt gelukkig is ze nog steeds niet…
‘Wat een schattig kaartje, denk ik als ik de envelop openmaak. Ik zie een blauwe afdruk van een babyvoetje op de voorkant. Mijn collega heeft een zoontje gekregen. Haar derde kindje. Ik voel een steek van jaloezie door mijn lijf gaan, want dat had ik ook zo graag gewild.
Pas toen ik 38 was leerde ik mijn vriend kennen. Jasper is weliswaar 15 jaar ouder dan ik, maar hij was het helemaal. Binnen de kortste keren woonden we samen. Jasper wist van mijn grote kinderwens en ondanks zijn leeftijd stond hij er helemaal achter. Hij had genoeg van de wereld gezien en was klaar om zich te settelen met mij en een gezin. Maar het liep allemaal anders.
Toen ik na een jaar proberen nog steeds niet zwanger was, kwamen we in de medische molen terecht. Helaas was er niet echt een aanwijsbare oorzaak te vinden. We waren natuurlijk allebei niet meer de jongste, wat ongetwijfeld meespeelde. Uiteindelijk werd ik op m’n eenenveertigste toch moeder. Van Fleur, een prachtige dochter.
We waren door het dolle. Maar Fleur bleek een huilbaby. Ze had veel last van haar darmen, dus van een roze wolk was al snel geen sprake meer. Eindeloos veel gebroken nachten volgden. En we werden steeds vermoeider. Jasper had een heel drukke baan en kreeg steeds meer last van het slaaptekort, met als gevolg dat hij uiteindelijk thuis kwam te zitten met een burn-out.
Van mijn droom van een fijne babytijd met mijn dochter bleef maar weinig over. Want ik moest niet alleen aandacht aan Fleur geven, maar ook aan Jasper, die de hele dag apathisch op de bank zat. Hij kon niks, hij wilde niks en als ik hem vroeg wat hij dan voelde, dan zei hij hij vanbinnen zo leeg was. Emotieloos. Hij pakte Fleur wel eens vast maar zat dan met haar in zijn armen alsof hij niet zo goed wist wat hij ermee aan moest. Daar maakte ik me wel zorgen om, want hoe is het mogelijk dat je niks voelt voor zo’n kleine dreumes?
Het duurde lang eer Jasper er weer een beetje bovenop was. En ik verlangde inmiddels heel erg naar een tweede kindje dat ons gezin compleet zou maken. Ik was inmiddels 43 en we zouden moeten uitwijken naar het buitenland voor een volgende ivf-behandeling. Maar Jasper wil het niet. Hij kan het niet aan. Weer een lang traject voordat ik zwanger zal zijn. Weer gebroken nachten. Ik heb hem gesmeekt om op andere gedachten te komen maar hij houdt voet bij stuk.
Hij houdt heel veel van onze Fleur, maar als hij van tevoren wist wat ons te wachten stond was hij er nooit aan begonnen. Dat zei Jasper letterlijk. Ik kon mijn horen bijna niet geloven en ben er zo verdrietig om.
Helaas kan ik er eigenlijk met niemand over praten, want ik heb toch een kind? Mijn wens is toch uitgekomen? Natuurlijk ben ik dolblij met onze dochter, maar ik zou zo graag ons gezin compleet willen maken. Nog één keer een zwangerschap doormaken, het gevoel van leven dat in je groeit. Nu wél een fijne roze wolk als kraamtijd met een relaxte baby.
Maar die droom zal ik op moeten geven. Ik ben te oud om nog langer te kunnen wachten, dat is niet anders en dat zal ik moeten accepteren. Maar dat Jasper mij geen tweede kindje gunt, want zo voel ik dat, neem ik hem diep vanbinnen heel erg kwalijk.’
Door: Karin
