Die schattige kleine autootjes waar de klassieke Italiaan zich in verplaatst. Als het niet een Ape is, dan is het wel een Fiat 500. In het beste geval een iets uitgebreide soort. Natuurlijk hebben ze ook allemaal graag een Ferrari, maar dat is niet voor iedereen weggelegd. En ook niet overal te gebruiken. Zo’n mini-dingetje is vaak veel handiger. Het stikt in Italiaanse dorpen en steden van de straatjes waar je wel met een auto in mág, maar waar niet alle auto’s echt helemaal in pássen. Nou… nét dan misschien. Als je heel erg goed kunt passen en meten. En een niet te buitensporig model hebt. Vaak wordt voor het gemak ook nog even aan het begin van de straat vergeten te vermelden dat ie doodlopend is. Tralalalala. Sta je dan. Ik heb menigmaal m’n petje diep af moeten nemen voor m’n man die dan weer heel precies achteruit reed.
Elena redde ons leven
Nog zo’n geval van een heel diep petje maakte ik mee toen een Italiaanse vriendin ons op een avond meenam naar de andere kant van de berg, omdat je daar zo lekker authentiek en goedkoop kon eten. Het was al donker, we hadden ons met z’n vieren heel goed dubbelgevouwen en in haar cinquecento (Fiat 500) weten te proppen. Al zingend reden we tussen de bomen door over de onverharde weggetjes. Tot we ineens een enorme zwiep naar links maakten, omdat Elena net op tijd had ontdekt dat bij de laatste stortbui de halve weg verdwenen was. Héélemaal mijn ding. NOT. Afgrond op rechts overleefd. Vink. En er was maar één weg terug. Zat voor mij niet anders op dan een paar glaasjes meer wijn te nemen dan ik van plan was, om de terugweg niet al te bewust mee te maken. Wie geen held is, moet slim zijn. Maar mooi dat ze die avond twee keer ons leven heeft gered dankzij haar alerte stuurmanskunst. Waarvoor nog altijd dank!
