Ik ben een oudere moeder
Franska.nl-lezeres Titia Schut is onze gastcolumnist van de week!
Iedereen schat mij altijd jaren jonger dan ik in werkelijkheid ben en zijn dan ontzettend verbaasd dat ik ‘al zo oud’ ben. Soms is dat best leuk, maar lang niet altijd. Innerlijk voelde ik me ook altijd jonger dan mijn kalenderleeftijd. Daardoor schoof ik vroeger het serieuze leven met relaties en het huisje-boompje-beestje gevoel altijd ver voor me uit. Het voelde altijd alsof ik nog genoeg tijd had. Ik had ook altijd het gevoel dat het iets voor later was. Op je achttiende vinden mensen om je heen het niet raar als je nog geen relatie hebt, maar zodra je boven de vijfentwintig bent wordt er iets anders van je verwacht. Dan wordt het tijd voor een vriendje.
Uiteindelijk leerde ik mijn man kennen toen ik ‘al’ vijfendertig jaar was. En ik was al veertig toen ik moeder werd van een zoon. En zelfs vier jaar later kwam mijn dochter. Nog net op de valreep dat ik nog vierenveertig was. Vijfenveertig leek me wat te oud en toen kwam zij gelukkig nog net op tijd.
Dat ik me apart voel is dus een leeftijdskwestie. Ik ben een oudere moeder, maar voel me nog altijd heel jong. Ik spiegel anderen aan mijzelf en denk meestal dat ik jonger ben dan andere vrouwen bij het schoolhek. Maar ik ben nu vierenvijftig, hoe oud moeten zij dan wel zijn?! Mijn kinderen weten hoe oud ik ben, maar we lopen er niet mee te koop. Waarom zouden we ook. Leeftijd zegt toch eigenlijk niet zoveel. Je voelt je zoals je je voelt en dat is veel meer dan een getal.
En toch zou ik wel meer moeders willen leren kennen die ook na hun veertigste kinderen hebben gekregen. Gewoon om te merken dat ik niet de enige ben.
Ook een keer gastcolumnist zijn op franska.nl? Mail je column (van maximaal 400 woorden) naar content@franska.nl. Als je column niet geplaatst wordt, ontvang je daar geen bericht over.
