Doei, mam!
Franska.nl-lezeres Marieke Grift is deze week onze gastcolumnist.
Daar staan ze. Dezelfde jas, dezelfde nieuwe rugtas die ze gisteren allebei hebben gekregen. Een ‘hele coole mam!’ Fiets uit de schuur, door de poort naar de steeg achter het huis. Ze lachen en sturen mij weer naar binnen, want ik mag vandaag niet met ze mee. ‘We kunnen dit zelf mam, ga jij maar meteen naar je werk met de auto!’ Ook al is het maar een klein stukje, nu ineens zie ik het fietspad dat ze moeten volgen als een hindernisbaan vol onmogelijke gevaren. Auto’s die afslaan en ze niet zien, andere fietsers die niet opletten, te hard naar beneden bij dat ene bruggetje en niet op tijd remmen. Een plotselinge meteorietregen… je weet maar nooit! Maar ik heb het beloofd. Ze mogen vandaag alleen naar school.
Aan welke kant ze moet fietsen, vraagt ze nog
De ‘oudste’ (ze schelen tien minuten) wil al wegfietsen, haar zus draait zich naar me om en vraagt: ‘Mam, aan welke kant moet ik nu fietsen?’ Ik zeg dat ze achter elkaar moeten blijven, aan deze kant van het fietspad en goed moeten opletten bij die ene kruising met een zijstraat. Dat gaat wel lukken, zegt ze. Voet op de trapper, rugtas recht (‘Zit ie goed?’ ‘Ja lieverd, hij zit prima’) en daar gaan ze. Zus voorop, zij erachter. Er wordt nog even een discussie gevoerd over welke kant op, maar algauw wordt besloten dat het pad langs de skatebaan het beste is. Wiebelend draaien ze nog één keer om. ‘Doei mam!’ Ik zwaai en lach… en draai me om mijn tas te pakken die al klaar stond naast de deur. Snel loop ik naar de auto, rijd de straat uit en volg ze op een afstandje.
Ik snap best dat je je kinderen moet loslaten. Alleen vandaag nog even niet.
Ook een keer gastcolumnist zijn op franska.nl? Mail je column (van maximaal 400 woorden) naar content@franska.nl. Als je column niet geplaatst wordt, ontvang je daar geen bericht over.
