Wieke en de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo, dat is dus géén combinatie.
Van mevrouw Kondo, de Japanse opruimgoeroe, moet je je huis ontmantelen vanuit deze gedachten: ‘heb ik dit nodig?’ of: ‘heb ik dit al een jaar niet gebruikt?’ Zij belooft je een heel gelukkig leven, omdat je hoofd en je huis leeg zullen zijn. Maar wat heb je aan een leeg huis zonder ziel? Ik heb nooit een leeg hoofd. Gelukkig niet zeg, stel dat er niks meer in zit? Dan heb ik ook niets meer te melden of te geven. Mijn kamer staat vol met spullen. Wat zeg ik? Vol? Afgestampt. Er kan volgens mijn man geen doosje lucifers meer bij. O ja, en je moet je ook afvragen of je gelukkig wordt van al die spullen. Zo niet, dan moeten ze weg.
Ik kijk om me heen in mijn werkkamer. Er staan afschuwelijke dingen in, hoe lelijker hoe leuker. Uit elk land waar ik kom, neem ik een souvenir mee. Vaak krijg ik ze. Aan elk dingetje kleeft een grappige, mooie, of bijzondere herinnering. Zo onthoud ik beter wat ik heb meegemaakt. Ik geef één voorbeeld:
Twaalf jaar geleden kreeg ik in een Indiaas dorpje een beeldje van Ganesha cadeau, een van de vele hindoegoden. Ganesha is de god met het olifantenhoofd. De god van het nieuwe begin, die wordt aangeroepen als je op reis gaat. Hoe dat nou zo kwam, dat die god ineens een olifantenkop kreeg, is weer een ander verhaal. De vrouw die de beeldjes verkocht was een bijzonder mens. We spraken elkaars taal niet. Via de tolk liet ze weten dat ik ooit jarenlang op reis zou gaan en het was belangrijk dat ik Ganesha bij me had om in te grijpen als het fout ging tijdens die lange en gevaarlijke tocht. ‘Waarheen?’ vroeg ik nog nieuwsgierig. ‘Naar de overkant, voorbij de zee’, zei ze toen, ‘naar het westen’. En wat ligt er aan die overkant? Afrika.
Ganesha zit op een schommelsofa, echt iets voor de Efteling
Ganesha zit op een schommelsofa, die tussen twee zuilen hangt. Echt iets voor de Efteling. In mijn tas zit een etuitje met een kleine, zilveren Ganesha. Van mijn oudste zoon gekregen. Dat heb ik altijd bij me. Een beetje bijgelovig ben ik wel geworden. Dat geeft glans aan dit wonderlijke leven. Ganesha op zijn bankje ga ik echt niet wegdoen, mevrouw Kondo! Ik ga lekker helemaal niks wegdoen. Ik ga me wentelen in mijn spullen, de stille getuigen van het mooie, bizarre leven dat ik leid en heb geleid en dat hopelijk nog lang niet is afgelopen.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
