Franska.nl

Hier valt niet tegen op te yogaën, nee echt niet

 

 

Frits heeft een beetje veel aan z’n hoofd. Bovendien is-ie nogal een hypochonder…

 

Poeh poeh, ik voel me echt een beetje burn-outerig vandaag. Kennen jullie dat gevoel? Dat er zo veel in je hoofd omgaat, dat je je druk maakt om zowat alles en dat levert dan weer allerlei spanningen op in dat hoofd en dan gaat ook een kater zich wat burn-outerig voelen, daar helpt dan geen yoga of mindfulness tegen.
Waar ik me zoal druk om maak:
• Dat ik misschien, misschien hoor, feline panleukopenia heb of krijg, ook wel bekend als de kattenziekte. Ja, de naam zegt het al, toch? Een ziekte speciaal voor katten! Oh, zo jong nog, nou ja, relatief dan, negen jaar, 52 in mensenjaren, en dan al zo’n ziekte. En ik heb nog zo veel plannen, zo veel ambities, dromen…
• Daar maak ik me ook veel zorgen over. Dat er almaar van die plannen, ambities en dromen niets terechtkomt. Zo fantaseer ik voortdurend hoe ik Mia, de poes van hiernaast, zal versieren. Maar als ik haar zie val ik compleet stil. En dan denk ik: zo wordt het nooit wat, Frits, zo blijf je altijd single.

 

Waarom is er trouwens geen datingsite voor katten?

 

• Ik moet dagelijks een uurtje wandelen, dat schijnt heel gezond te zijn. Maar dan moet ik de deur uit, de straat op, en daar is het echt niet veilig. Ik kan overreden worden door een auto, aangevallen worden door een Rottweiler, of, nog veel erger, misschien kom ik dan wel buurvrouw Anneke tegen. Die draagt een omaprintjurk, want dat is helemaal in nu. Ja hoor, ga toch weg met je omaprintjurk, draag toch gewoon Prada en Gucci zoals elke normale vrouw doet. Ja, en dan maar klagen dat je niet aan de man komt. Zou ik haar lot toch niet achterna gaan? Eeuwig single zijn? O nee hè, alsjeblieft niet, maar daar had ik het al over volgens mij. Waarom is er trouwens geen datingsite voor katten?
• Het is nog lang geen zomer maar ik zie nu al huizenhoog op tegen die drie weken op de dierenboerderij. Misschien ga ik voor die tijd toch maar eens aan de wandel en wie weet word ik dan wel overreden en ontloop ik zo die hel die de dierenboerderij is. Anderzijds, dan ben ik dood, negen jaar pas, 52 in mensenjaren, en dan is het ineens over, voorbij, voorgoed voorbij. En wat laat jullie Fritsje achter? Een lege mand, een lege kattenbak…

 

Zeg, ik bedenk me ineens: ik ben dit keer niet helemaal honderd procent gezellig. Dat komt – en het is goed dat een kater of een mens daar rond voor uitkomt, dan maak je het bespreekbaar, dan geef je een reëel psychisch probleem een plek in de samenleving, net als ADHD, autisme en vrouwen in omaprintjurken – dat komt omdat ik momenteel een beetje burn-outerig ben.