Dag Frits!
Steeds meer Grote Persoonlijkheden uit onze jonge jaren ontvallen ons, hoe houden we de herinnering levend?
‘Ach jee, Frits Bom is overleden.’
Mijn 19-jarige kijkt me aan, het doet haar niks, ze heeft zelfs geen idee wie de beste man is, of was in dit geval.
Tja, hoe maak ik haar duidelijk dat deze gisteren op 73-jarige leeftijd overleden presentator al ver voor haar geboorte een fenomeen was. Dat hij als Ombudsman en Konsumentenman (met een K, ja) de grondlegger is geweest van de huidige populaire consumentenprogramma’s zoals Radar. Dat hij ons als consument mondiger heeft gemaakt.
‘Vakantieman, gezellig hè!’, schiet me te binnen.
Ze wil met haar ogen rollen, dat zie ik heus wel.
Hoe leg je uit dat we vroeger niet zapten maar aan de buis gekluisterd zaten als er een nieuw programma was?
Maar ja, hoe leg je het uit? Hoe vertel je aan een tiener, in een wereld die bol staat van BN’ers en sterretjes die via alle mogelijke media hun ‘minutes of fame’ claimen, vaak niet gehinderd door enige originaliteit of verdiend vakmanschap, dat er vroeger mensen waren die dingen voor het eerst deden. Dingen die nu de normaalste zaak van de wereld zijn. Dat ze hun talenten tentoonspreidden op een handjevol tv- en radiozenders. Dat we toen nog niet wisten wat zappen was, maar aan de buis gekluisterd zaten als er een nieuw programma was. Dat we ze bewonderden omdat ze ons iets brachten wat we nog niet kenden.
Volgens mij valt dat niet meer uit te leggen.
Vorige week tijdens de uitreiking van de Televizier Ring werd een aantal van ‘onze’ iconen die ons alleen al dit jaar ontvielen gememoreerd. Wat een wereld aan herinneringen trok daar voorbij! Jeugdsentiment. Pure nostalgie. Guus Verstraete, de man van Simone Kleinsma, die de grote shows zoals met Willem Ruis onze woonkamers binnenbracht, Sandra Reemer, van Andres en Jos Brinks ‘kroepoekje’, onze eerste tv-kook Joop Braakhekke, Chriet Titulaer, die nu vast als komisch typetje gezien zou worden, Dick Passchier met z’n brave Judith Bos, de zo uitgesproken en karakteristieke Kitty Courbois, de klaterende lach van Adèle Bloemendaal…
Ongelooflijk hè, dat er nu mensen opgroeien die gewoon geen weet zullen hebben van deze iconen die zo onlosmakelijk met onze levens verbonden zijn? Laten we onze herinneringen maar goed koesteren, dan blijven ze in ieder geval nog een tijdje bij ons, de mensen die met ze opgroeiden.
Journalist Caroline Griep doet steeds weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over wat ze iedere dag tegenkomt tijdens haar ochtendwandeling door de media.
Bron: RTL Nieuws/Dieetplaneet Fotografie portret: Dingena Mol, Haar & make-up: Astrid Timmer
