Drie weken mishandeling!
Menselijk leed, dat stelt niks voor. Frits de redactiekat krijgt het pas voor z’n kiezen, drie weken lang.
Is dat zo? Hebben vrouwen inderdaad af en toe de behoefte om elkaar af te troeven met hun leed? Vreemd hoor. Zo hoorde ik vanochtend op de redactie de ene vrouw tegen de andere zeggen: ‘Het zit me allemaal tot hier. Mijn huwelijk in het slop, een puberzoon die nauwelijks nog met me praat en nu heb ik ook nog een ladder in mijn panty.’
Zegt die andere vrouw: ‘Ach, dat valt dan allemaal nog mee. Mijn puberdochter kwam gisteren om vier uur ’s nachts stomdronken thuis en toen ik er wat van zei reageerde ze wóedend. En ik zit dus ook nog midden in m’n scheiding en nou ben ik ook nog m’n autosleutels kwijt.’
Mannen doen dat niet, geloof ik, maar als kat vind ik het juist geweldig, dat opbieden met leed. Want een kat is niet alleen erg egocentrisch en tamelijk contactgestoord maar hij of zij zit vaak ook boordevol zelfmedelijden.
En in deze tijd van het jaar is er alle reden tot zelfmedelijden bij jullie Fritsje. Nog maar drie weken en ik moet naar de dierenboerderij. De dierenboerderij – dat is het ergste wat er is, dat zouden ze nou eens moeten verbieden, maar dat doen ze almaar niet, wie die ze dan ook zijn. Er lopen kittens rond, gètver, maar goed, die kun je nog negeren. Maar al die honden en vooral die Labradors met nul komma nul hersens en nog minder karakter. En die komen ook naar je toe, en vooral die Labradors gaan dan snuffelen en soms, ja soms gaan ze aan je zitten, dat moet je dus niet doen bij Fritsje, hè. Vorig jaar heb ik zo’n Labrador dan ook flink toegetakeld, zal hem leren dacht ik, nou, mooi niet, leren zit er bij die beesten niet in, want ze hebben geen hersenen hè, en karakter trouwens ook niet, maar misschien had ik dat al verteld.
En er is ook geen vensterbank om op te zitten, nee
Daar moet ik dus naar toe, naar die hel, en daar moet ik dan ook nog drie weken lang verblijven. En er is ook geen vensterbank om op te zitten en naar buiten te kijken, nee, helemaal erg: je bent de hele dag buiten, in de natuur. Kunnen jullie je dat voorstellen, drie weken in de natuur? Dat is toch gewoon mishandeling? Ja, goed, er lopen muizen, maar dat zijn dan net weer van die razendsnelle natuurmuizen, geen beginnen aan om daar op te jagen, en dat doe ik dan ook niet, daaraan beginnen.
En dan heb je nog vrouwen die klagen over slechte huwelijken, echtscheidingen, pubers met pubergedrag, ladders in panty’s en kwijtgeraakte autosleutels – ik mocht willen dat ik dat had, dat soort leed.
Zo, dat lucht op, nou ja, een heel klein beetje dan, eigenlijk lucht het helemaal niet op. En nou besef ik ook nog dat dit niet zo’n gezellige column is geworden. Nou jammer dan, zoals mijn wijze vader altijd zei: ‘Fritsje, eigen leed eerst!’.
