Franska.nl

Ik: ‘Écht. M’n haar is gewoon één grote bos stro. Geloof me nou maar. Niks meer aan te doen.’

Jonge collega: ‘Joh, dan moet je gewoon wat crème in je haar doen en dan even föhnen, is het weer mooi glad. Ik ken wel een heel goede crème.’

Ik: ‘Er zit al zo ongeveer een halve pot in, maar dat helpt niet meer, veel te vaak geföhnd en te lang zomaar in de zon gezeten. Kan beter even niet meer föhnen.’

Zij: ‘Maar dan heb je gewoon niet de goede crème. Je moet er ook eentje met argan-olie nemen.’

Ik: ‘Ik wil niet eigenwijs doen, maar het is, zoals het is. Kan goed zijn dat het over een tijdje beter gaat, maar nu wordt het voorlopig niets meer, al gooi ik er een hele fles olijfolie overheen. En nog een keer föhnen maakt het alleen maar erger.’

De jonkies kijken me meewarig aan en ik zie ze denken: Het is ook wat hè, met die oudjes, die worden met de dag eigenwijzer en ze weten echt niet wat goed voor ze is. Zijn ergens in het groene-zeepstadium blijven steken of zo.

Ik denk stilletjes: O jee, ben ik vroeger ook zo geweest? Dat ik dacht dat ik wel wist wat m’n oudere collega’s moesten doen, maar dat ze maar niet wilden luisteren?

 
Ben bang van wel.

Mag ik alsnog even m’n excuses aanbieden aan al die mensen van toen, met veel meer levenservaring dan ik? Bij deze. Ik zal het nooit meer doen.

P.S. Toch nog even een crème gekocht met argan-olie, maar niks, nakkes nop resultaat. Gewoon met rust laten die bos en afwachten.