Razend kon ik worden. Vroeger
Razend kon ik worden als m’n moeder weer eens iets voordeed aan een brei- of haakwerkje, het hele stuk meteen weer uittrok en zei: ‘Nu jij’. Was ik eindelijk een stukje opgeschoten, was het weer verdwenen. Woest werd ik dan. En maakte daar ook nog flink veel misbaar bij. Oeps.
M’n moeder (handwerklerares) bleef rustig en zei: ‘Je leert het alleen maar als je het zelf doet’. Heeeeel veel later, zo ongeveer nu, nu ik dit opschrijf, ben ik erachter dat ze daar gelijk in had. En ontdek ik dat ik in de tussentijd als een blad aan een boom omgekeerd ben.
Die omslag heeft ergens bij de start van het computertijdperk plaatsgegrepen. Toen liepen er ineens allemaal van die IT-types om je heen die bij de minste geringste kik je muis overnamen en dan gingen zitten rommelen en hoppa: probleem opgelost! Waarop ik een tijdje later natuurlijk weer met precies hetzelfde probleem zat. Totaal geen idee hoe ze dat gedaan hadden.
Tot ik in de gaten kreeg hoe ik het moest aanpakken. Van me afbijten. Net als vroeger, toen ik nog kind was. ‘Man! Blijf van m’n muis af, zeg me wat ik moet doen, dan leer ik het tenminste. Anders is het hatseflats geregeld en moet je straks weer langskomen.’ Misschien was dat de manier om aan het werk te blijven voor die jongens? Hadden ze opdracht om het zo aan te pakken? Hoewel… het kan ook zijn dat lesgeven iets is wat niet zomaar iedereen in zich heeft. Zeker weten dat het dat laatste is natuurlijk.
Nog steeds zie ik jongere collega’s met van die grijpgrage handjes naast me staan als ik ‘een dingetje’ met m’n laptop heb. Geen muis meer te zien nu, want die hebben ze al niet eens meer nodig. Ik intussen trouwens ook niet meer. Ze doen alles met die snelle vingertjes, zoef-zoef-zoef op het ‘track-pad’. Voor je het weet zit je weer totaal ontgoocheld naar een wonder te kijken.
Gaat mij niet meer gebeuren. Ik blijf mezelf herhalen en zeggen dat ze het mij zelf moeten laten doen en me instructies moeten geven. Een dag niet geleerd is een dag niet geleefd, zei ik ooit. En daarover ben ik het nog steeds heel erg eens met mezelf. En met m’n moeder. Die heeft me tenslotte leren leren.
Track-pad?
Zo heet dat platte stukje vooraan op je laptop, ben ik net achter, dankzij collega Tamara.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
