Franska.nl

Hoe het komt, geen idee, maar we hebben altijd binnen de kortste keren vrienden in allerlei cafés in het buitenland. Zo ook hier weer. Uh… ik geloof dat ik maar even niet de naam van het dorp noem, in dit geval. Lijkt me verstandiger. We zouden die dag een rondje sightseeing in de buurt gaan doen. Een van onze vrienden (naam noem ik ook maar even niet) uit het plaatselijke café legde ons ’s ochtends bij de koffie uit, dat we dan langs een forellenvijver kwamen en of we dan even wat forellen voor hem mee wilden nemen. En of we dan meteen ook ’s avonds bij hem thuis kwamen eten.

We hadden wel in de smiezen dat hij waarschijnlijk bij iets dergelijks als de mafia hoorde, want hij kreeg van alles geritseld en geregeld en trakteerde erop los in het café. Terwijl hij zo te merken geen werk had, want hij zat elke dag wel een tijdje in dat café. Op een gegeven moment hoorden we buiten het café een grote klap en hij sprong meteen op. Was gewoon het zware hek van de bank, dat dichtgesmeten werd omdat het sluitingstijd was. Hij was overdreven alert, dat viel nogal op.

Goed, forellen halen dus

We kwamen die avond bij hem aan met de forellen en natuurlijk een bos blommen voor moeder de vrouw. Klassiek Italiaans opgemaakt die bloemen. In driehoekvorm en plat. Kun je ze zo tegen de wand zetten (of op een graf leggen). De forellen verdwenen in de koelkast en we kregen een aperitiefje. Forellen nooit meer gezien trouwens, terwijl ik onderweg de smaak al in m’n mond had, ik had er wel zin in. Meneer liet even een schaal met gegrilde musjes zien, die hij voor zichzelf had klaargemaakt. Ja, echt, musjes! Maar die serveerde hij niet aan ons. Gelukkig maar, ik had er geen hap van door m’n keel kunnen krijgen. Maar ja, de echte ouderwetse Toscaners vinden dat dus een delicatesse.

Ik was in de stoel van de baas gaan zitten. Kwam daar pas achter toen ik ineens iets hards voelde naast het kussen waar ik op zat. Ik pakte het en haalde het ertussenuit. Revolver! Ik schrok niet eens – best gek achteraf. Hij wel. Waarschijnlijk was het ‘doorgeladen’, zoals mijn man het op de terugweg noemde. Het revolver-incident was snel vergeten en we hebben daar die avond heerlijk gegeten. Ingelegde sardientjes, lekkere pasta en meer van die dingen. Niets aan de hand verder.

En raar maar waar, daarna heb ik die man nooit meer gezien…

Oh ja

*Mafia? Met maar één f? Jazeker. Het is Italiaans en daar schrijven ze het zo. Wij Nederlanders zetten er dan gewoon een f extra bij. Raar toch? Ik weiger dat gewoon. Voor mij is het mafia, Firenze, Venezia en Napoli. Hoezo moeten al die dingen vertaald worden?

PS

Wat ik trouwens ook wel bijzonder vond, was dat híj ons leert kennen in de kroeg, ons uitnodigt voor het eten en vervolgens z’n vrouw aan het werk zet. We hadden die hele vrouw nog nooit gezien. Geloof niet dat mijn man zulke dingen uit moet halen. Maar goed, ’s lands wijs, ’s lands eer.