Last van een empty nest

 

 

Verliefd was ik, toen ze geboren waren. Net als een echte moeder. Lees hier maar. En van lieverlee was ik ook vreselijk gewend geraakt aan de kleintjes. Maar sinds een dikke week is het hier stil. Stil in huis. Twee van de jonkies, te weten Kwik en Kwek, intussen omgedoopt tot Doortje en Druppel, zijn uitgevlogen. Wonen nu 115 kilometer verderop. Er loopt er hier nog eentje vrolijk rond te dartelen en allerlei streken uit te halen, maar dat mag geen naam hebben, als je gewend bent aan drie van die donderstenen.

 

Heel overzichtelijk ineens

Vergeleken bij hoe het hier tot voor kort was, stelt het nu dus helemaal niets meer voor. Ik had niet verwacht dat het zo’n verschil zou zijn. Het voelt leeg. Kaal. Ik had me erop voorbereid dat de moederpoes (Missi) haar twee kleintjes heel erg zou missen, maar het lijkt er eerder op dat ík degene ben die met een empty-nestgevoel zit.

 

 

 

 

Best gek

Ik had er veel werk aan, dat wel. Want ze willen natuurlijk steeds eten,  drinken, spelen, rennen en alles uitvreten wat kleine katjes maar nodig vinden. Maar het echte werk wordt toch eigenlijk automatisch door de moeder zelf verricht. Zonder ervaring, voorlichtingscursussen en -boeken weet zo’n kat onmiddellijk wat-ie moet doen. Zo geweldig om te zien. En wat nog leuker was: de broer van de moeder heeft al die tijd heel goed meegeholpen. Alsof-ie zelf ook een beetje moeder was. Een schat, die Sippi.

 

En toch… al deden zij het meeste werk, ik mis ze. Natuurlijk went het. Maar voorlopig ben ik blij met elke foto of filmpje dat er van ze binnenkomt. En stiekem geniet ik eigenlijk ook wel van de rust. Lijkt alsof die na maanden is weergekeerd hier in huis. Vijf katten is toch best wel veel. Nu nog maar even genieten van Kwak, die intussen omgedoopt is tot Droppie. Met z’n lieve koppie. Nooit gedacht dat ik een kattenvrouwtje zou worden…

 

Oh jee…

Wat ik nou al de hele tijd vergeet te vertellen. Ik heb zo’n ontzettend mooie film gezien. Kedi. Een documentaire van Ceyda Torun. Echt fantastisch. Als je ook maar een beetje van katten houdt, moet je die proberen te zien. 

 

 

Door Franska

Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter