Het enge van Facebook
Laatst heb ik iets op Facebook gezet, wat me ontzettend bezighield en verdriet deed. Een moeilijk besluit dat ik moest nemen. Ik ga het hier niet herhalen, want ik heb geen zin om weer plenair op m’n falie te krijgen, maar het houdt me wel al een tijdje bezig. Dat je ergens mee zit en dat deelt en dan…
Nou! Dat heb ik geweten zeg
Ben me rot geschrokken van de keiharde reacties die ik kreeg. Als ik heel erg eerlijk ben, moet ik toegeven dat pakweg 75 procent van de reacties die ik kreeg heel lief, begripvol en troostend was. Maar we weten allemaal, dat je tegenover één opmerking van kritiek, zeven lieve opmerkingen of complimentjes nodig hebt, om de boel weer recht te trekken. Wil je je nog een beetje lekker voelen. Tenminste, zo heb ik dat altijd begrepen. Dus vandaar dat ik waarschijnlijk flink van slag was. De verhoudingen klopten gewoon niet ;-)
Maar hé, jongens, hoe komt het eigenlijk, dat er zoveel mensen zijn die denken dat je via social media (Facebook en Twitter) zo bot en hard mag reageren. Ik geloof nooit dat ze dat ook doen als je elkaar in levenden lijve tegenkomt. Ja, misschien een paar mensen, maar nooit zoveel. Zou het komen omdat we ons lekker veilig en een beetje anoniem voelen thuis achter de mobiel of laptop? Of dat de een door de ander opgehitst wordt? Want ik merkte duidelijk, dat als er eentje begon, dat de rest dan ook ‘los durft te gaan’.
Eigenlijk nogal eng, toch?
Ik wil in elk geval degenen die me getroost hebben en advies gegeven hebben, nogmaals heel hartelijk danken. Ik heb er veel aan gehad en er ook veel goeie tips aan overgehouden. En degenen die nog weten waarover het ging, kan ik vertellen dat alles goed is gekomen. En voor de mensen die denken dat ze overal meteen een oordeel over moeten vellen misschien toch nog even een gezegde van m’n moeder: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
