Eigenlijk… zou ik dit niet moeten vertellen
Te gênant gewoon, maar ik hou er niet van om de werkelijkheid mooier te laten lijken dan ie is. Ook mezelf niet. Niet altijd dan… Dus. Hou je vast.
Juni 2009. Franska op de bijrijdersstoel tijdens de vakantie:
‘Een auto van rechts!’
‘Remmen!!!’
‘Je mag hier maar 80 hoor!’
‘Pas op!’
‘Die komt veel te dicht bij!’
‘Oeff!’
‘Is het hier niet te smal om in te halen?’
‘Niet te ver naar rechts!’
‘iiiek!’
Tot zover ik aan het woord. En dat is nog maar een greep uit alles wat ik tijdens de rit zou willen zeggen/uitroepen. Want ik hou me heus ook nog heel vaak in. Vooral bij afgronden, als ik met ingehouden adem ‘mee rijd’ door de bochten. Dan hou ik me zelfs heel erg stil. Uit angst. Ik zie mezelf onderweg wel tachtig keer naar beneden koppeltje duikelen en met auto en al in een ravijn storten.
Juni 2009 dus. Bij aankomst op de plek van bestemming parkeert mijn man de auto voor het hotel en zegt: Ik rij niet meer. Jij mag voortaan rijden. Ik word knettergek van je.
Mijn eerste reactie: ‘Oh maar dat durf ik helemaal niet. Langs al die slingerwegen en afgronden en bergen en dalen’. Ik ga NIET achter het stuur.
De volgende dag dus toch maar gedaan. Anders kwamen we niet verder èn niet terug. En ook niet bij een winkel.
Doodeng. Maar ja. Wat moet, dat moet
Zelfs in m’n eentje scheur ik nu heen en weer naar winkels door de Toscaanse heuvels. Even boodschappen doen voor het ontbijt bijvoorbeeld. Nergens (nou ja, bijna nergens) meer last van. Gewoon op het verkeer letten. Voor je kijken en niet in afgronden gluren. En het lukt. Klinkt best kinderachtig, maar laat ik maar eerlijk zijn, ik ben gewoon een control-freak.
Het is niet anders
Ik zal trouwens nooit een bergweg nemen als het niet echt strikt noodzakelijk is. En als het moet, dan alleen eentje die vierbaans is met dikke vangrails. Inderdaad, we missen zo wel veel, maar we zien echt genoeg. Echt. En zeker voor iemand met hoogtevrees. En neerstortingsangst. Als dat tenminste een woord is.
Door Franska
Fotografie: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
