Ik zeg het niet. Of toch?
Best een kinderachtige afwijking, dat ik nog steeds als het alleen al november wordt instant vrolijk word. November! Yes! Want hé, ik ben dus toevallig wel jarig in november. En nog wel vandaag ook. Ben niet op de redactie vandaag, want zoals het een echte jarige betaamt, vier ik het met heel lang uitslapen, op bed ontbijten, uitgebreid in bad, niks doen en meer van die dingen. Als ik daaraan toekom tenminste… hum hum.
M’n verlanglijst? Ja, hoor eens, zo kinderachtig ben ik dan ook weer niet. Een vriend vroeg er laatst naar en ik heb me rot lopen piekeren wat ik nou toch eens kon vragen, maar ineens was ik eruit. Allium bollen voor in de tuin. Want ik kan niet voor de zoveelste keer met sneeuwklokjes aankomen natuurlijk. Al kun je daar volgens mij nooit genoeg van hebben.
Ooit was dat nog weleens anders. Ik droomde van poppen en poppenkleertjes. Kon niet slapen van de spanning de nacht ervoor. Op de ochtend van je verjaardag werd dat bij ons thuis gevierd in het bed van m’n ouders, daar kwamen dan de cadeautjes tevoorschijn. En was het dus groot feest.
Een keer herinner ik me nog heel goed. Ik werd volgens mij 6 of 7. Ik was zo bloednerveus, dat ik het gewoon niet meer uithield in bed. Maar geen haar op m’n hoofd die erover dacht om iemand wakker te maken, want slapende mensen stoor je niet. Vind ik nog steeds trouwens. Dus was ik in m’n nachtponnetje en op m’n pantoffeltjes naar de woonkamer geslopen om daar maar op de bank te gaan zitten wachten tot het zover was. Heel stilletjes. Ik zat daar al een tijdje en heel gek, maar ik zie dit nog helemaal voor me, ik zag ineens dat er iets naast me stond. Een rechthoekig pakje in wit papier. Waar ik nota bene doorheen kon kijken. En wat zag ik: Een politieauto. Volkswagen kever, groen met wit, met een blauw zwaailicht erop.
Tja… het kon niet anders dan dat dit mijn cadeautje ging worden. Dat was een afknapper zeg. Wat erg! Een auto. Geen pop. Ik heb er een tijdje naar zitten kijken en heb me toen voorgenomen om niet te laten merken dat ik teleurgesteld was. Ik nam me voor, om er heel enthousiast mee te gaan spelen. Zo gezegd, zo gedaan Heel blij gereageerd bij het uitpakken en er de hele dag mee gespeeld. Met een auto. Snik.
En ik hoorde m’n ouders tegen elkaar zeggen: ‘Zie je wel? Ik wist het wel, ze zat laatst bij die mensen ook de hele tijd met hun zoontje samen met die politieauto te spelen. Ik wist wel dat ze er blij mee zou zijn. (snik) Ik heb die auto nog. Altijd bewaard. Omdat het zo’n raar verhaal is misschien? Of omdat die auto het enige verjaardagscadeau uit m’n kindertijd is dat ik mooi nooit vergeten ben.
Maar als ik vandaag mag kiezen…doe toch maar bolletjes. Of een live optreden van een van de artiesten van m’n nieuwe playlist op Radio Franska die straks online gaat. X
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
