En hierom MOET ik naar Italië
Ik heb het al eens eerder over m’n servies-verslaving gehad. Best een lichtelijke afwijking. Met één soort is het ook nog eens zo uit de hand gelopen, dat die naast m’n witte servies, de officiële gangbare soort geworden is. Mag bij elk feestje meedoen. Stukje bij beetje en soms zelfs met hele stapels tegelijk, heb ik het meegesleept.
Ik dacht dat het echt Toscaans was, maar daar in Toscane is me al een paar keer verzekerd dat het typisch Siciliaans is. Nou zag ik laatst weer hele stapels op foto’s uit Bari. Dat ligt dan weer niet bepaald op Sicilië, maar aan de bovenkant van de hak van de laars. En in San Gimignano (Toscane) staat het zo ongeveer in elke souvenirwinkel. Waarschijnlijk omdat het spotgoedkoop is.
Maar wat maakt het uit?
Kan mij het schelen waar het officieel vandaan komt. Komt bij dat het lekker handig is, dat het zo goedkoop is. Bovenal vind ik het vooral superleuk. En dat vind ik blijkbaar al heel lang. Anders had ik er niet zoveel van.
Voor beginnende servies-verzamelaars heb ik trouwens een goeie tip. Koop vooral borden en schalen.
Alle andere dingen komen veel minder vaak uit de kast. Alleen dat ene ding dan. Dat altijd bij mij op het aanrecht lag. Die mocht ook altijd meedoen.
Die MOET ik hebben
Mocht. Want vanwege hem MOET ik naar Toscane. Een ding waarvan ik als beginnend verzamelaar geen idee had dat het bestond. En al helemaal niet dat ik het ooit onmisbaar zou gaan vinden… En deze keer koop ik er niet eentje, maar een hele voorraad. Voor als er weer eens iets van de afzuigkap af kukelt. Dat heeft-ie namelijk niet overleefd, m’n ‘uitleklepel’.
En nu maar hopen dat niet iemand me voor is geweest en de hele voorraad opgekocht heeft.
