Heb ik zo’n hekel aan
Heen en weer vanuit Brabant naar de redactie in Amsterdam, betekent kilometers maken. En heel veel files of heel vroeg op. En heel laat terug. Of alles tegelijk. Vroeg opstaan en laat terug en toch nog files. Kan ik allemaal mee leven. Maar tanken? Bah! Geen idee hoe dat komt, maar daar heb ik me toch een hekel aan.
Ik probeer het keer op keer uit te zingen. Zonder tankstop naar huis. Of idem naar het werk. Heb dan ook maar één metertje in de auto dat ik nauwlettend in de smiezen hou. Dat is dat ding dat aangeeft hoeveel kilometer ik nog kan rijden met wat er in de tank zit.
Op het belachelijke af stel ik het uit. Om in de file die tank-meterstand maar steeds griezelig ver te zien dalen. Moet er nog eens precies over nadenken wat me daar nou het meest aan stoort.
- Vieze handen? Vink
- In de rij voor het afrekenen? Vink
- De uitdaging om zonder zak Autodrop of KitKat weer buiten te komen? Vink
- De kou in? Of de hitte in? Vink
- Het lange wachten met zo’n tankding in je hand, totdat-ie eindelijk vol is? Dubbelvink
- De onderbreking van de route en dan weer achter in de rij aansluiten? Hebben ze je allemaal weer ingehaald. Driedubbelvink
Maar als ik heel, heel goed nadenk, weet ik het allerergste al. Ik heb gewoon een hekel aan die grote metalen dingen die je aan en af moet koppelen. Bah. Vies. En veel te groot. En morsen over je schoenen als je niet uitkijkt. Het is gewoon dat ‘garage-gevoel’ dat ik echt helemaal niet fijn vind.
Aanstellerij? Nee hoor. Heel normaal.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
