Heerlijk wandelen in Toscane
‘Oh, gaan jullie naar Toscane? Daar ben ik net geweest. Met een reisvereniging die wandelingen organiseert. Dan loop je met een klein rugzakje van A neer B en daar vind je ’s avonds in zo’n agriturismo je bagage weer terug.’ Dankzij een collega van m’n man kwamen we op het idee om ook eens een stukje te lopen daar. Maar niet begeleid. Liever op eigen gelegenheid. Anders moet je de wekker bijvoorbeeld zetten. Begin ik niet aan. Niet in de vakantie.
Eerst maar eens wandelschoenen gekocht
Op eigen gelegenheid de wandelingen vinden is echt niet moeilijk. Je moet gewoon de kaarten kopen bij de boekwinkel in het dorp, van die oude militaire kaarten, waar ook de wandelroutes op staan en dan kun je het makkelijk zelf. Klopt. En het voelt zo heerlijk als je daar loopt. En je ziet zoveel meer van het landschap dan wanneer je er doorheen rijdt. Je bent echt één met de natuur. Ziet de vlindertjes en de bloemetjes. En de beestjes. Fan-tas-tisch.
Hoewel…
Behalve die drie keer dan, dat we van San Quirico d’Orcia naar Montalcino wilden lopen en tegen het eind volledig verdwaalden in een bos, of het verkeerde pad kozen, volledig de andere kant op, of die keer dat we op een drukke weg terechtkwamen. Typisch zoiets waarvan we zelf zeggen, als we er rijden en mensen zien lopen: ‘Tuurlijk! Heel handig, om hier te gaan wandelen’. Loop je daar dus ineens zelf…
Of die keer dat we tot aan onze enkels in een drassig zonnebloemenveld verder moesten, want terug was ook geen optie. Of die keer dat we bij een afgesloten terrein kwamen en van ellende toch maar over het hek klommen en vervolgens een hond achter ons aan hadden.
Al die andere vergissingen hou ik even voor me
En dan al die keren dat we wandelclubs richting Pienza zagen lopen, van het pas af zagen wijken en er heel erg om moesten lachen. Maar die hele club al op terrasjes en aan de ijsjes zagen zitten toen wij eindelijk Pienza bereikten.
Enfin, de conclusie
Het is vele malen avontuurlijker om alles zelf uit te zoeken. Vele malen beter voor de beweging ook, want je loopt absoluut langere stukken. Maar… misschien toch handiger om de eerste keer met een club mee te lopen. Kan ik iedereen van harte aanbevelen. Wat wij zelf dus intussen niet meer hoeven te doen, want we kennen de weg nu wel. Daar is flink in geïnvesteerd qua energie… en tijd…
Oh ja
Nog een tip, als je het (net als wij) op je eentje gaat proberen. Zet je auto bij een bushalte op de plaats van vertrek. Loop alleen maar de heenweg. Zorg dat je op lunchtijd in een dorpje aankomt. En neem de bus terug. Heerlijk. Kun je ook nog wat souvenir-shoppings meenemen. En vergeet niet dat alle dorpjes op een berg liggen. Puf puf puf. En vergeet ook niet, dat er geen uitspanningen met terrasjes zijn onderweg.
PS. Die reisvereniging die Toscaanse wandeltochten organiseert heet SNP.
Door Franska. Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
