Naar de kapper…
Oh heerlijk! Ga je naar de kapper. Geniet ervan!’ Genieten? Heb er heel eerlijk mijn hele leven al te weinig tijd voor. Kan niet stilzitten, ben veel te ongeduldig en ben ook helemaal niet iemand die het leuk vindt als er aan ’m gefrunnikt wordt. Ondankbaar lijkt het zelfs, als ze m’n haar aan de achterkant in een spiegel laten zien. Denk ik alleen maar: schiet een beetje op. Ik heb nog heel veel te doen.
Erg hè?
Geen kwaad woord over mijn kapper. Echt helemaal niet. Ze doen allemaal ontzettend hun best daar. Op een bos haar die niet meer wil wat de eigenaar wil. Want? Waarschijnlijk te vaak geverfd. Ook al wordt er voor mij speciale verf besteld op basis van olijfolie. Jaja, ook al olie in m’n haar. En te vaak geföhnd, te veel crèmes erin gesmeerd, zodat het misschien onverzadigbaar is geworden. Of gewoon de leeftijd…
Misschien moet je daarom gewoon aan dat korte praktische krullenkopje op een gegeven moment. Zou zomaar kunnen. Maar ik kan echt nog even niet over die streep. Kan wel praktisch zijn en beter zitten, ik ben er gewoon nog niet aan toe. Geestelijk dan. Dus, we doen het hiermee. Over en sluiten.
Hoewel, over en sluiten. Elke keer dat ik bij de kapper zit, zit ik toch weer te hopen dat het ineens weer zo’n golvende glimmende bos wordt. Die ik overigens nooit gehad heb. Het was altijd al springerig en pluizig. Wat piep ik eigenlijk. En ik die meisjes bij de kapper maar aan hun hoofd zeuren om een andere crème of masker of olie of wat dan ook. Wat een geduld moeten die hebben…
Geen kwaad woord dus over Lonneke en haar collega’s. Nou ja, een klein kwaad woordje dan. Of eigenlijk meer een vraag. Heb jij dat ook? Dat je geknipt wordt. Dat ze dat zo mooi boven je hoofd doen, zodat het in laagjes geknipt is? Heel knap hoe ze dat doen. Want zonder passen en meten is het altijd mooi symmetrisch en gelijk.
Nou? Wat is er mis dan?
Eén klein dingetje maar. Dat ik merk als ik daarna thuiskom en achter de laptop kruip. Zit ik de rest van de dag met stukjes haar die op m’n tafel, toetsenbord en later aan tafel tijdens het eten in m’n bord vallen. Van die stukjes, die er dus afgeknipt zijn en op m’n hoofd zijn blijven zitten blijkbaar…
Is dat alles? Ja. Dat is alles.
Door Franska
Fotografie: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
