Flo zocht zorg
Ik stuur een app naar de verkeerde persoon. Nu kan dat nog wel eens verkeerd uitpakken, in dit geval doet het dat niet. Integendeel.
Ik heb niet Claudia-de-moeder-van een bericht gestuurd, maar Claudia-de-oppas-van-tien-jaar-geleden. Alsof professor Barabas me met zijn Teletijdmachine (weet je nog? Van Suske en Wiske?) hoogstpersoonlijk terug in de tijd heeft gekatapulteerd zit ik weer in ons huis aan de Amsterdamse Helmersstraat. Op de bank op drie hoog zit Claudia. Voor haar een blikje Cola light dat onaangeroerd is omdat ze een andere taak heeft. Ons meisje troosten, net zolang tot ze in haar zachte armen in slaap valt. Daarna durft ze natuurlijk niet meer te bewegen want ja, dan wordt ze vast wakker. Bovendien is Claudia heel goed in knuffelen, dus een kniesoor die maalt om dat blikje cola.
Foto’s worden heen en weer geappt, er volgt een oh en een ah en wat is ze groot geworden, en de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen decennium worden doorgenomen. Ik denk ineens aan wat een kennis me vertelde toen Flo net geboren was. Dat hij, hoe langer hij zijn kinderen kende, besefte dat ze als baby al hun persoonlijkheid en karakter hadden gehad. Ik vond dat een wat onzinnige gedachte want een baby is een baby. Dat slaapt, huilt en eet. Welk karakter kun je daar nou uit opmaken?
Inmiddels ben ik drie baby’s die nu groot zijn verder en realiseer ik me dat de beste man enorm gelijk had. Onze Belize wilde het toen al iedereen naar de zin maken, Iggy was de zonnestraal waar je geen last van had en Flo… Flo zocht zorg. Al in de kraamperiode vroeg ik een vriendin hoe ik mijn meisje in slaap zou kunnen krijgen zonder dat ik haar vasthield. In week twee heb ik de mobile die boven haar wiegje hing verwijderd omdat hij haar te onrustig maakte. In week vier ging ik naar de Geboortewinkel en kocht ik alles wat voorhanden was om een kind in een ontspannen situatie te brengen. Een schaap met een hartslag die op die van de moeder leek, een inbakerdoek, een speciaal lampje. Verzin het en ik kocht het. En het hielp niet.
Oppas Claudia appt me weer. Dat ze nog zo vaak aan Flo heeft gedacht. En dat ze zich minstens zo vaak heeft afgevraagd of ze heeft gezien dat er iets was. Zo knuffelbaar. Zo aanhankelijk. Ik antwoord dat ik denk dat Flo ons toen al wilde vertellen dat ze anders was. Alleen wilde ik niet luisteren…
Door: May-Britt Mobach
