Het afscheid
May denkt dat ze rustig genoeg is om dit afscheid met alles wat daar bij hoort – traktaties, knuffels, cadeautjes – zonder al te veel emoties door te komen. Maar dan. De kinderen, de kaart van de juf, het zingen voor Flo. Dan kun je het toch onmogelijk droog houden?
Maandagochtend half negen. De traktaties staan klaar onder een theedoek (het verrassingseffect moet je nooit onderschatten) en geliefde rijdt nog snel langs de bakker om een taart voor de juffen te halen. Vandaag neemt Flo afscheid van school.
De afgelopen dagen heb ik haar thuis gehouden. Ze had teveel weerstand om te gaan. Teveel verdriet. Maar vandaag heeft ze haar jas en roze schoenen al aan en probeert ze de voordeur vast open te maken.
De traktatie heeft ze zelf uitgekozen. Spekprinsessen mama. Én spekraketjes. Samen rijgen we de spekjes aan lange satéprikkers en knopen we een lontje onder de raket van dropveter. Drie spekjes worden ineens een prinses als je het papiertje waar je muffins in bakt omgekeerd over de satéprikker schuift. Flo vindt ze prachtig en dat zijn ze ook.
Flo klimt bij mijn vader in de auto. Voorin zoals altijd. Ik kruip op de achterbank met traktaties en afscheidskaarten voor de juffen. Geliefde brengt de andere meisjes naar hun school en rijdt dan door naar ons. Ik laat mijn adem tot diep in mijn buik zakken. Ik ben oké. Ik voel me goed. Ik ben het eens met de beslissing. Vandaag afscheid nemen is een formaliteit, geen emotionele vulkaan. Ik voel me sterk en in balans.
Ineens klopt een legioen tranen aan de traanbuispoort
In de klas staat een grote mand op de ronde tafel. ‘Cadeautjes!’ Roept Flo. ‘En een múts. Met K3!’ De juf heeft een hoed voor Flo gemaakt. Met linten en strikken en een foto van de meisjes van K3 in een vliegtuig. Ik vlieg uit, staat er op het karton geschreven. Ineens klopt een legioen tranen aan de traanbuispoort. Blijkbaar ben ik toch niet zo in balans.
De kinderen gaan in de kring zitten. Sommigen ken ik nog niet zo lang want Flo heeft maar een paar maanden in groep Zon gezeten. Anderen ken ik al jaren. Zoals Souhil. Elke dag kwam hij naar me toe met zijn vrolijke ronde gezicht en zijn stralende oogjes achter zijn bril. ‘U bent toch de mama van Flo?’ Elke dag weer. En ook elke dag: ‘Met welke auto bent u nu?’ Maak S midden in de nacht wakker en hij vertelt je welke auto je drie jaar geleden reed. Hij kijkt me lang aan. ‘Mama van Flo…’ zegt hij. ‘Ik zal je missen.’ Stilte. ‘Met je Renault.’
Dacht ik serieus een uur geleden nog dat ik sterk was?
‘En nu lang zal ze leve zingen!’ Flo maakt de optelsom: trakteren, versierde muts, kring en cadeautje. Dat mag van de juf. En ze mag ook op de stoel staan.
Flo krijgt een cadeau, een afscheidsboek met een afdruk van de zwaaiende handjes van alle kinderen en ik krijg een kaartje van de juf.
Mijn hart maakt een dubbele salto want wat een dubbel gevoel heb ik hier bij. Ik vind het ontzettend jammer dat het bij ons niet gelukt is, dat wij niet de juiste plek voor Flo zijn. Tegelijkertijd ben ik blij dat jullie een fijne plek voor jullie meisje hebben gevonden waar zij volledig tot haar recht kan komen. Fijn, om nu te gaan kijken naar de dingen waar ze goed in is en daar plezier uit haalt waardoor, en dat is de allerbelangrijkste reden, haar prachtige lach weer dagelijks te zien zal zijn.
Ik wens Flo en jullie al het goeds en geluk van de wereld. Dat Flo haar wereld maar snel weer de hele dag mooi en betoverd van het elfenstof mag zijn.
Ik kijk naar de kinderen. Naar Flo. Heb letterlijk een waas voor mijn ogen. Zo snel mogelijk loop ik de kring uit. Door de klas naar de wc. Daar begraaf ik mijn gezicht in de harde, groene handdroogdoekjes. Mijn rug duw ik tegen de muur om steun te zoeken. Adem in, adem uit. Dit is goed. Heus.
Als ik de klas in loop, is het tijd om te gaan. Flo geeft alle kinderen een knuffeltje. Dag Lynn, Dag Souhil, Dag Bowie. Dag lieve, lieve Flo. De juf kijkt me aan. Dat het echt allemaal goed komt met Flo. Ik zeg dat ik dat weet. Maar nu moet ik gaan. Voor ik rare geluiden ga maken.
Flo loopt twee meter voor me uit naar de auto. Ze kruipt als altijd meteen voorin. ‘Zo.’ Ons kleine, grote meisje wil een mededeling doen. ‘Dat was een léuk feestje.’
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com, voor Franska.nl schrijft ze over haar bijzondere gezin.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
