Feestje in je eentje?
Of een succesje te vieren? In je eentje een stuk minder leuk dan met een paar mensen om je heen die van je houden. Toch gebeurt het soms. Sta je er helemaal alleen voor.
Ever had one of those days that everything goes right and there’s no one around to see it happen? Deze spreuk hing vroeger bij m’n zus op haar kamer. Nooit vergeten. Vond het een mooie uitspraak en moest er ineens aan denken toen ik zondagochtend twee keer achter elkaar een tissueprop zo vanuit bed in de prullenmand mikte. Raak. Man sliep nog. Was niet wakker geworden van m’n neus-gesnuit. Moest ik dus helemaal in m’n eentje verwerken, die dubbele score. En als je eenmaal wakker bent en begint te denken is het einde zoek, dus ik viel niet meer in slaap.
Ineens dacht ik weer aan die keer dat hij een bierviltje gooide toen we aan de bar in een kroeg stonden. Was niets kwaads mee bedoeld, geen idee meer waarom ie dat gooide. Grapje denk ik. Het viltje belandde precies in een schaal die op een heel hoge plank stond. Ik zag het gebeuren, stond achter hem. Hij keek meteen om met een blik van ‘heeft iemand dit gezien?’ Ik riep meteen ‘Ja, ik zag het, ik zag het!’ Ik kon toen blijkbaar z’n gedachten al lezen. Er was gelukkig voor hem wel iemand ‘around to see it happen’.
Al malende herinnerde ik me m’n eerste tien. Ik zat nog maar net in de eerste klas van de lagere school en kwam helemaal vrolijk en trots naar huis gehuppeld. Best een eind, maar het opgetogen gevoel heb ik de hele weg vast weten te houden. Briefje met de tien erop in m’n hand. Totdat ik glimmend van trots de deur binnenstapte. Domper. Daar had niemand tijd voor me. M’n ouders stonden met een meneer in de keuken. De allereerste wasmachine werd geïnstalleerd. Nog nooit zo’n ding gezien, want het was een nieuwe uitvinding toen, dus dat moest heel goed uitgelegd worden. Helemaal geen tijd voor mijn tien. Ik droop af. Later heb ik meer tienen gehaald, maar die vond ik lang niet zo spannend als die eerste…
En dan m’n eindexamen HBS. Als iemand nog weet wat dat is, HBS… De uitslagen werden in een klaslokaal ergens boven bekendgemaakt, waren geen ouders bij. Die stonden in spanning beneden in de hal te wachten. Tenminste, daar kwam ik later achter, ik had nog niet eerder zo’n diploma-uitreiking meegemaakt. Geslaagd of niet geslaagd, dat was het voornaamste. Behalve voor die jongens die toen nog met tienen en negens bezig waren uiteraard. Kwam ik naar beneden, zag ik een volle hal en ergens tussen de menigte m’n moeder, die ik in de armen viel. In tranen van de opluchting omdat ik geslaagd was. Bloednerveus was ik geweest. M’n moeder moest me toen helaas meteen vertellen dat die nacht m’n tante overleden was. Geen vlag met schooltas dus aan ons huis.
Zielig? Trauma? Welnee. Het schoot me alleen allemaal weer even te binnen door die proppen en die prullenbak. Die tien én dat diploma had ik tenslotte maar mooi ‘in the pocket’. En daarbij is het al lang verjaard. Of… oh wacht, ik heb nog zo’n verhaal. Dat was wel erg. Niet over nadenken. Voor je het weet zit je bij een psycholoog. Helemaal geen tijd voor ;-)
Door: Franska
