Even wennen nog
Hoe doen andere mensen dat? Het stikt hier vast van de ervaringsdeskundigen. Misschien jij? Ik hoor het wel als je een leuk idee hebt.
Zit ik dan met m’n extra vrije tijd. Dat is wennen zeg. Er komt hier zomaar ineens visite langs doordeweeks. Dat werd tot voor kort beperkt tot de zaterdagavond. Hooguit nog iets op zondag, maar dan moesten ze niet te lang blijven. Woensdag was er een vriend van ons die me vroeg hoe al die vrijheid ineens beviel. Ik moest toegeven dat ik nog geen idee had hoe het beviel, want dat ik nog maar net aan het wennen ben. ‘Oh ja! Het is nog maar een week. Je kunt er nog helemaal niets van zeggen.’ Klopt. Het moet nog even indalen zo’n besluit.
Hoe minder je doet, hoe minder uren er in een dag zitten. Dat weet ik alvast wel. Is het bijvoorbeeld nog maar net één uur ’s middags, kijk ik even later op de klok. Pats! Kwart over vijf. Ik weet zeker dat er aan die klok gerotzooid wordt bij ons thuis. En ik wilde nog wel zoveel doen. Opruimen, stapel was wegstrijken, drempel in de gang een likje verf geven, schuur vegen, buitenstoelen binnen halen want die staan te roesten verdorie, schuren, kwastje erover… Hoe deed ik dat toen ik die overvolle weken had? De was, nagels vijlen, boodschappen, groentepakket halen, tuin bijhouden, jeetje, ik kon zeker toveren? En nu ineens niet meer. Dat is nou jammer. Daar moet nodig iets aan gebeuren. Ik zat er gisteren over te piekeren en ineens…
Tadaa… een aha-erlebnis.
Suf zeg. Ik heb er gewoon ervaring mee, dus wat doe ik nou weer onnozel. Een jaar of tien geleden had ik een keer vier maanden vrij. Het bedrijf waar ik toen werkte had bedacht dat de beloning omlaag ging en dan kon je sparen voor vrije dagen. Die móest ik op een gegeven verplicht moment opmaken, ik was al veel te lang aan het sparen volgens de regels. Ik plakte die opgespaarde dagen aan m’n vakantie vast en ineens was ik zomaar vier hele lange maanden vrij.
Dus ik ging lekker in de tuin rotzooien, de buxus werd zo ongeveer met een nagelschaartje geknipt (volgens m’n vriendin), ik zat op m’n gemakkie buiten met m’n blote voeten in het gras verse aardappeltjes te schrappen, alle was lag strak gestreken op keurige stapeltjes in de kast, alle plinten, hoeken en gaten waren kraakhelder schoon, tot ik me ineens realiseerde dat de dagen zomaar voorbij en ‘op’ gingen en dat ik geen idee meer had hoeveel dagen ik al vrij was of hoeveel ik er nog ‘over had’. Toen bedacht ik me dat ik iets bijzonders moet doen. want als je steeds hetzelfde doet, lijkt nu eenmaal elke vakantie veel korter. De dagen rijgen zich in een soort routine aaneen en lopen geruisloos in elkaar over. Voor je het weet is het ‘weg vakantie, weg vrije tijd, weg leven’.
Iets bijzonders doen is dus de oplossing, nieuwe herinneringen maken, dat hoor je tegenwoordig ook vaak zeggen. Ik geloof nog dat ze gelijk hebben ook. Nu nog even verzinnen wat voor herinneringen dan. Man, man, man, vrijheid is dus ook nog een baan als je niet uitkijkt (geintje).
Door: Franska
