Franska.nl

Even weg in eigen land

 

Nou, daar gingen dochter en ik. Naar het gehuurde appartement, om even weg te zijn van alle graafmachines, zagen, boren, en eventueel een virus bij de mensen die keihard werkten om onze lekkages op te lossen.

 

 

We waren overdreven bepakt en bezakt, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had als voorpret nog eens de foto’s bekeken, en terwijl in de omschrijving stond dat alle accommodaties waren uitgerust met een volledige kitchenette, zodat we onze eigen maaltijden konden bereiden, zag ik dat op de foto’s eigenlijk nergens terug. En dat is lastig als je met iemand komt die ziek is, en die nu even niets (van) buiten de deur mag eten.

 

We hadden dus al gebeld met het parkje waar we naartoe gingen, maar daar kon helaas niemand ons helpen. Sterker nog: daar werd gewoon drie keer opgehangen, en de vierde keer werd ons gevraagd het zelf uit te zoeken met de organisatie waar we hadden geboekt. Dat heb ik toen nog geprobeerd, maar ook hier werd na een uur in de wacht te hebben gehangen de verbinding gewoon verbroken. Ik heb vlak voor vertrek dus maar een heleboel pasta en eieren gekookt, en heel veel groente en fruit ingeslagen, en we zouden elke dag een salade in elkaar flansen, en verder in stilte gaan genieten. Hoopten we…

 

Maar helaas, toen we aankwamen wist niemand dat we zouden komen. Ik had echter een bevestiging vanaf hun eigen e-mailadres, dus dat was raar. Maar geen nood, als we een uurtje konden wachten, zouden ze een appartementje gereedmaken en kon de vakantie alsnog gaan beginnen. We gingen dus maar wat autorijden, om al dat eten koel te houden, en waren al aardig bekend met de omgeving toen we na anderhalf uur gebeld werden dat we alsnog mochten komen logeren.

 

En wat bleek? We waren de allereerste huurders. Leuk! Splinternieuwe handdoeken, bedden, lakens, stoelen, bestek, alles. Wat luxe!

 

Of nou ja, luxe… We hadden een 4-persoons appartementje, maar vroegen ons oprecht af hoe je daar met zijn vieren moest verblijven, met maar twee stoelen buiten en eentje binnen. Hoe je met z’n vieren aan een 2-persoons tafeltje moest eten, met maar 2 lepels, 1 gebaksvorkje, 3 borden en een vergiet. Ik was dus blij dat wij met zijn tweeën waren, ik zelf al eten had meegenomen en er wel een koelkast stond, want er was inderdaad geen kookplaat of pan te bekennen.

 

Het was eigenlijk gewoon nog niet af. Er moest nog geïsoleerd worden, en we werden van de buren gescheiden door een enkelvoudig wandje. Het was dus ook zaak om ’s avonds allemaal naar hetzelfde televisienet te kijken, anders kon niemand iets verstaan. Er hingen geen gordijnen, maar het nooduitgangsbordje was dusdanig fel dat je ’s nachts te kijk liep, en ’s avonds zat je in een soort etalage. En wat ik het allerergst vond: elk appartement waar iemand (boos) vertrok, werd daarna dan verder afgemaakt. Er werd dus geboord, gezaagd en getimmerd, iets waarvoor we thuis nou juist gevlucht waren! Dus toen ze ons vroegen of ze “effies” twee uurtjes konden komen kitten hebben we nee gezegd. Zo!

 

Roken was er trouwens verboden, behalve dan voor het personeel. Van links kwam de rook van de receptie, en van rechts van de bouwers. Maar op het balkon zitten was lastig, omdat iemand nu al door de vlonder was gezakt, en het balkon wel heel lekker op het zuiden lag, maar de parasol helaas nog ontbrak.

 

En ik weet: er zijn mensen wiens hele hebben en houwen nu is weggespoeld door overstromingen, en die hadden graag met ons willen ruilen. En in Amsterdam neergeschoten worden is véél erger dan wat wij hier meemaakten. Maar toch…

 

Toen ze bij ons thuis dus eerder klaar waren dan gepland, zijn we heel snel weer vertrokken. Lekker thuis even bijkomen van de vakantie. De muren zitten er thuis wel al in, en vanaf morgen gaan we lekker starten met witten. Niets fijner dan een plek waar je je thuis voelt!