Franska.nl

Ik ben zojuist de dertig gepasseerd. Of nou ja, zojuist, maar ik houd mezelf met liefde voor het lapje. Toen ik zo’n twaalf jaar gelee verkaste naar Amsterdam, sliep ik de eerste zeven nachten niet, want ik was de hort op. Ik viel in slaap op mijn bedrijfskundeboek op de dinsdag én donderdag én vrijdag, liep pas naar de stortkoker als er vijf zakken vuilnis op mijn balkon stonden, mijn culinaire hoogstandjes kwamen uit de wok en we spaarden de kruiken van de cheap ass rosé als trofee. Ik probeerde zo her en der eens wat, ook de diversiteit onder mannen. Dat laatste tót ik mijn lief tegenkwam, uiteraard.

Maar nu, drinken? Doen ze niet meer (wist je dat je niet mag drinken in ‘de groentijd’?‘. Roken? Is slecht voor je gezondheid en sneu. Een blowtje? Nee, daar word je zo anders van. Op stap tot je via de eerste bakker of laatste shoarmaboer naar huis slingert? Nee, ik moet sporten om acht uur. Een beetje vies viezelevozelen in een steegje? Neuh, liever wachten tot het een beetje menens is. Ik signaleer een nieuwe beweging. De verstandige, beheerste, gezonde, gefocuste mensch van rond de twintig. En eerlijk? Ik ben een beetje bang voor ze, om de simpele reden dat ze bijna braver lijken dan ik op mijn dertigste ben.

Onderzoek bevestigt wat ik denk: alle cijfers dalen. Geen stijgende lijn te ontdekken in een beetje wild doen. De wetenschap bewijst dat de ‘nieuwe’ jongere braver is. Schijnt te komen door social media, want oh wee als je katlam op Insta verschijnt. Het veilige fotoverbod onder vrienden in dronken staat hangt blijkbaar aan de wilgen. Roken is gewoon sneu, dus waarom zou je? Best wel een goede ontwikkeling, moet ik toegeven. Maar de helft van de zestienjarigen heeft nog nooit een potje getongd. Oké oké, maar je moet wel een béétje blijven experimenteren, zou ik ze bijna in willen fluisteren.

Presteren. Niet te lang studeren, want je leent. Binnen vier jaar jezelf naar een topfunctie worstelen. Dat zijn de redenen die je hoort. Snap ik, want ik stam af van de generatie waarin dat allemaal wat makkelijker was. Maar zaterdag zat ik even lekker een hapje te eten met een vriendin. Ik ken haar nu langer wel dan niet. Binnen vijf minuten vlogen de sterke verhalen tussen de pasta en fles wijn op tafel door. Over weet je nog met die en die, en toen we die ene avond op de bar, en die keer dat ik jouw haar vasthield en andersom. Geen juweeltjes voor op beeld, maar wél voor in de boeken.

Mijn punt? Live a little, ga je als overjarige theemuts blij van worden. Over die keer dat je vroeg naar bed ging en die ene jongen waar je niet mee aan de haal ging heb je het niet over tien jaar. Just saying. Oké, overjarige theemuts OUT.