Even mama bellen. Kon het nog maar…
’Vraag me alles wat je wilt weten. Straks ben ik er niet meer en dan kun je me niets meer vragen.’
Dat zei m’n moeder vaak. Ik heb me af en toe rot zitten verzinnen wat ik haar dan moest vragen en ben op die manier inderdaad nog veel te weten gekomen. Wist ik veel dat ze gelijk zou krijgen? De meest simpele dingen zijn niet te achterhalen nu ze er niet meer is. Tenzij je er een heel goeie speurneus op zet misschien. En dan nog. Sommige dingen zijn nu eenmaal geheim, dus die weet niemand, staan nergens op papier of nergens in een oude krant, want dan zou je ze nog online kunnen vinden. Ik heb natuurlijk wel wat dingen gevonden in oude kranten. Maar je komt niet achter het hoe en waarom en de reacties die die dingen losmaakten.
Hoe vaak ik al piekerend, bijvoorbeeld tijdens het koken, ineens denk: Straks even mama bellen om het te vragen.
Kan niet meer…
We hadden het er met een paar vriendinnen over. Eentje is alle info van haar familie aan het inventariseren en vastleggen. De ander: ‘Zo’n spijt dat ik niet alle recepten van m’n moeder opgeschreven heb. Ze kon zo lekker koken en maakt ook zo’n heerlijke marinade voor de saté. Ik blijf het proberen, het is best lekker, maar die van m’n moeder was lekkerder, ze deed er een of ander kruid in, maar welk?’
Kijk, daar hoef ik niet mee zitten, want al toen ik een jaar of tien was vroeg ik het recept van haar mokka-ijs aan m’n moeder, want (zei ik erbij) ‘straks ben je dood en dan kan ik het nooit zo lekker maken als jij’. Zij was toen een jaar of veertig… Fijne dingen kunnen kinderen soms zeggen.
Recepten veiligstellen zat er bij ons trouwens flink ingebakken, om het maar eens met een kookterm te zeggen. Toen ik m’n nieuwe kookboekenkast aan het inrichten was, kwam ik giga veel handgeschreven recepten en complete receptenmappen tegen. Sommige zelfs met een geborduurde omslag. Eigenlijk zou ik er een boek van moeten maken. Al blijven die vergeelde blaadjes natuurlijk veel leuker.
Onderaan elk recept schreef m’n moeder iets à la ‘eet smakelijk, je mamaatje’ of ‘zorg dat je je vingers er niet bij opeet. Je liefhebbende moedertje’. Toen ze een computer had kwamen de recepten via de mail binnen. Was het weliswaar zonder haar handschrift, maar mooi dat je haar wel hoort praten als je het leest. Nog altijd.
Maar al die hoe- en waarom-vragen die nu nog zo af en toe boven komen borrelen… die zullen altijd onbeantwoord blijven.
Petje af dus voor m’n vriendin die alles opschrijft voor haar kinderen en kleinkinderen. Misschien moet ik m’n vriendin toch eens op het idee brengen om de persoonlijke touch toe te voegen. Daarvoor moet je bedenken welke vragen er zouden kunnen opborrelen bij kinderen en kleinkinderen. Het waarom, hoe voelde het, wat dacht je erbij en zo.
Toen ik trouwens zei dat ik, omdat ik geen kinderen heb, dus lekker niets op hoef te schrijven, kreeg ik meteen terug dat ik het toch wel voor haar kinderen moest doen. Oeps! Ik geloof dat ik een nieuwe fikse klus heb als ik dit serieus ga aanpakken…
Heb jij je levensverhaal opgeschreven? Eigenlijk ben ik wel benieuwd.
Ik wens je een fijne week.
Liefs van Franska
Door: Franska
