Even lekker shoppen
Alleen door Milaan lopen is levensgevaarlijk. Voor m’n portemonnee dan. Gelukkig herinner in me vaak op tijd wat m’n moeder altijd zei.
Ach, je loopt in je eentje door Milaan. Voor de lol ga je in de Via della Spiga een Tod’s-winkel in en voor de lol hangt daar ineens een droom van een tas. Heel hoog aan de wand. Verliefd. Ja, dat kan hoor, verliefd op een tas. Als je even naar hun site gaat snap je misschien wel waarom het leuk is om daar binnen te lopen. Al is het alleen maar om te kijken wat er aan de hand is, qua schoenen en tassen. Maar ja, daar hing toen dus die tas. Ik heb daar weleens schoenen gekocht. K-tsing kassa €€€! Met de ogen dicht de creditcard door het apparaat. Code erin en zo snel mogelijk wegwezen. Beter plan is schoenen halen in de via Torino, vlakbij de Duomo, waar de prijzen minstens tien keer zo laag zijn. En de schoenen ook echt heel leuk. Koop je zo drie paar als je niet uitkijkt.
Enfin, ik had alles in die Tod’s-winkel al bekeken en liep nog een keer terug om naar die tas te kijken en bedacht dat ik hem toch minstens even vast kon houden en in de spiegel kon kijken of we bij elkaar pasten, die tas en ik. Dus kwam er een dame met een heel lange stok met haak, die hem van de wand tilde. Hij was zacht. Mooi. Prachtige kleur. Perfecte maat. Ik was nog steeds verliefd. Ging ermee voor de spiegel staan. Probeerde of ie over m’n schouder kon met die hengsels, maar een beetje te kort. Beetje jammer. Maar zo mooi en zo helemaal mijn nieuwe vriend, dat ik dan dus bereid zou zijn hem maar een beetje ‘onhandiger’ te dragen.
Zo stond ik een tijdje voor de spiegel te draaien en te koekeloeren. En die hengsels waren inderdaad een beetje te kort. Daar ging ik genoegen mee nemen, besloot ik. Ik kon hem daar echt niet achterlaten. Prijskaartje was nergens te vinden. Ook niet in een van de zakjes binnenin. Ik gokte wat ie ongeveer zou kosten en slikte de weerstand tegen zo’n grote uitgave weg, want hier ging ik echt gelukkig van worden, dat was een ding dat zeker was. Even aan die juffrouw vragen wat ie precies kostte.
KLOINK!
Dertienduizend oiro (oiro is Italiaans voor euro, maar is dus wel gewoon hetzelfde, niet zoiets als de lires van ooit). Ik schrok me rot en hoorde ineens de stem van m’n moeder: ‘In geen dertienduizend jaar.’ De juffrouw zag dat ik het veel vond en zei: ‘But it is real cocodrile.’ Ze vertaalde het Italiaanse woord voor krokodil (coccodrillo) even letterlijk naar het Engels. Had ik echt helemaal niet gemerkt, dat ik met een halve krokodil in m’n handen stond, zo zacht zijn die beestje toch helemaal niet? Ik keek nog een keer goed in de spiegel en besloot dat de hengsels te kort waren. Vond ze jammer. Maar ja, te kort is te kort. En dat ‘it’s real co-co-drile’ zal ik nooit meer vergeten.
En trouwens… weet je wat het grootste gevaar is? Dat je na zo’n ervaring een tas van €695,- best betaalbaar vindt. Ben er toch niet ingestonken, want ze kwamen bij lange na niet in de buurt van die dure zachte krokodil.
Door: Franska
