Even het nieuws doornemen
Het zijn vooral vrouwen die mij in het nieuws van deze week zijn bijgebleven.
Op zondag interviewde Maaike Schoon de Russische ambassadeur in Nederland. Een bijzonder gesprek; als je het niet gezien hebt, is het de moeite waard om terug te kijken.
De ambassadeur ontkende alles, zoals wij onderhand gewend zijn, en ontkende zelfs dat zijn land een oorlog voerde. Dat gewone Russen al die eenzijdige propaganda geloven, kan je desnoods nog volgen, maar de Russische ambassadeur, Alexander Sjoelgin, ziet en leest Westerse media en weet zonder enige twijfel hoe verschrikkelijk de toestand is door hun agressie, is er zelfs mede-verantwoordelijk voor, en dan zijn al die leugens immoreel en onacceptabel.
En daar zit je, als interviewer, je laat beelden zien van de verwoesting, van burgerslachtoffers, en de ambassadeur wuift dat weg, zegt dat dat Westerse leugens zijn. Maaike Schoon werd veel geprezen, maar er waren ook critici die vonden dat zij te emotioneel was. Ik kon als kijker nauwelijks mijn emoties bedwingen, dus veel begrip voor Maaike Schoon.
Dieptepunt was toen Sjoelgin bij de foto’s van de beschieting van de kraamkliniek beweerde dat de gewonden acteurs waren en dat dat bombardement bedacht was door Oekraïne zelf.
Hij wees toen op het bekendste slachtoffer dat hoogzwanger op een brancard uit de kliniek werd gedragen. ‘Die vrouw is duidelijk een actrice, ik heb haar vaker in foto’s gezien.’
Ik heb nergens gelezen dat van de week een actrice is overleden, wel dat die vrouw is gestorven. Volgens Sjoelgin is de foetus voorgedragen voor een Oscar in de categorie Beste Bijrol. Helaas zal de prijs postuum moeten worden uitgereikt, het ongeboren kind heeft de aanval niet overleefd.
Gisteren beweerden de Russen zelfs dat de bommen op het theater dat als schuilkelder diende door het Oekraïense leger zelf waren gegooid. Bijzonderheid: in het beroemde boek 1984 beschrijft George Orwell situaties waarin een land zijn eigen bevolking bombardeert om zo een oorlogssituatie te creëren, waarmee de regering een oorlog kan aanvoeren als excuus dat er schaarste is aan voedsel.
En er was natuurlijk Marina Ovsyannikova. Wie?, hoor ik je vragen. De nieuwsredactrice die bij de Russische staats-tv achter haar collega langs liep met een bord waarop stond ‘Geen oorlog’ en ‘Geloof ons niet, wij verspreiden nepnieuws.’ Volgens het nieuws komt zij ervan af met een boete. Maar als je je er even in verdiept, ligt dat helaas toch iets anders. De boete is slechts voor een kleine overtreding, maar haar hangen zware straffen boven het hoofd vanwege een filmpje dat zij heeft opgenomen en vanwege de actie zelf. Het ergste wat haar kan overkomen en helaas erg waarschijnlijk? Zij zal, als de mediastorm is gaan liggen, ontoerekeningsvatbaar worden verklaard, ergens in een inrichting of gevangenis terechtkomen, maar vooral: zij zal haar kinderen kwijtraken, die mogen natuurlijk niet worden opgevoed door een moeder die geestelijk volkomen in de war is.
De mannen kwamen deze week vaak niet positief naar voren. Hoewel het in de politiecellen volgens mij een gezellige boel moet zijn onderhand.
Sywert van Lienden en zijn vrienden kunnen dansles krijgen van Willem Engel en een karatecursus volgen van Lil’ Kleine. De kans is groot dat Quincy Promes binnenkort daar een lezing ‘Voetballen met doping’ aan komt toevoegen.
Maar natuurlijk blijft Poetin de man die het nieuws domineert. Hij wordt steeds enger, in twee opzichten. Als je naar hem kijkt tijdens zijn toespraken, zie je een klein, ietwat zwaar, verkrampt, eng mannetje.
Maar wat hij zegt is pas echt eng. Nee, hij lijkt veel minder op Hitler dan op Stalin. In Stalins tijd sliepen mensen vaak met een koffer naast hun bed, omdat zij elke dag konden worden gearresteerd. Die situatie is nu weer terug. En het is allemaal onze schuld, zegt hij, wij willen namelijk Rusland vernietigen en hij zal zich met alle middelen daartegen verdedigen.
Veel enger kan het niet worden.
