Even het nieuws doornemen
Het liefst was ik begonnen met een foto van een Russisch meisje van zeven. Ik zal die beschrijven.
Op de voorgrond zit dat meisje naast een groot bureau verdwaasd voor zich uit te kijken. Achter haar zit een politieagente driftig te tikken. Op een tweede foto zit dat meisje samen met andere kinderen in een politiecel. Hun leeftijden? Tussen zeven en elf.
Welke afschuwelijke misdaad hebben deze kinderen begaan? Poetin vergiftigd? De gaspijpleiding gesaboteerd? Nee, veel erger. Dit groepje kinderen heeft samen met een volwassene bloemen gelegd bij de Oekraïense ambassade in Moskou. Dus zijn zij, net als duizenden betogers, opgesloten in een cel.
En toch, en toch. Er zijn politieke partijen die vurig pleiten voor meer begrip voor Poetin, voor het feit dat het Westen hem al jaren heeft bedreigd (o ja, waarmee dan en hoe?).
Poetin heeft veel verschrikkelijks gedaan; kinderen opsluiten en jonge soldaten op oefening sturen die vervolgens merken dat zij midden in een oorlog zitten, horen daar zeker bij. Net als het vannacht in brand steken van een kerncentrale.
Je hoort dan ook steeds vaker de vergelijking van Hitler met Poetin. Op een aantal terreinen is er zeker geen overeenkomst; bij Hitler was één bal niet ingedaald, daar heb ik Poetin nooit over gehoord, Hitler had weinig belangstelling voor vrouwen afgezien van Eva Braun met wie hij in de bunker trouwde vlak voor hun dood. Van Poetin hoor je andere verhalen in dat opzicht, ik bedoel alsof er niet te weinig maar te veel ballen bij hem zijn ingedaald.
Poetin zit wel ook in een soort bunker, hij blijkt een panische angst te hebben voor besmetting met corona, vandaar die extreem lange tafels. Hij gebruikt geen internet, haalt al zijn informatie van het nieuws op de Russische staatstelevisie, een volmaakte vicieuze cirkel: Poetin censureert op ongekende wijze wat er mag worden uitgezonden, zodat hij alleen dat ziet waar hij toestemming voor heeft gegeven en vervolgens verwijst hij naar diezelfde berichtgeving om aan te tonen dat het allemaal wel meevalt met wat hij aan dood en verderf zaait in Oekraïne.
In Nederland zijn er ook mensen die het niet makkelijk hebben. Zo wordt er door een groepje veel geklaagd dat er zo weinig aandacht besteed wordt aan corona. Mij lijken daar twee heel goede redenen voor: a) er is een oorlog op ons eigen continent en b) de pandemie is in zoverre over dat corona zich ontwikkeld heeft tot een flinke griep. Ik kan erover meepraten. Vorige week ben ik een paar dagen flink ziek geweest na een positieve test, en na drie vaccinaties.
Het goede nieuws: daar bleef het bij.
Maar wie klagen dan over gebrek aan aandacht voor corona? Dat zijn vooral mensen die verdiend hebben aan de pandemie. Nee, deze keer niet Sywert van Lienden. Die is, zoals je weet, aangehouden. Tja, beter laat dan nooit. Gelukkig is zijn auto ook in beslag genomen.
Ik ben geen expert, maar ik schat die sportauto van hem toch op zeker een ministersalaris.
Willem Engel, je weet wel, van Eng, Enger, Engel, heeft echt reden tot klagen. Zijn geldschieters schieten geen geld meer, want de pandemie is een pandemietje geworden.
Dus ging ons aller Willem Engerd op zoek naar nieuwe lucratieve wegen. Hij vond een leuke: hij heeft drie ministers aangeklaagd, omdat zij wapens naar een oorlogsgebied hebben gestuurd.
Wie het ook niet makkelijk hebben, zijn de speelgoedwinkels. Geen knuffel meer te krijgen. Allemaal opgekocht door goedwillende Nederlanders die vervolgens met hun buit richting Oekraïne gaan om daar bij de grens die knuffels uit te delen. Volgens de verkeersinformatie is de file voor München nu groter dan dat die ooit geweest is vanwege de wintersportgangers.
Wat is dat overigens toch raar, dat dezelfde mensen die eerst ontkenden dat er duizenden doden zijn gevallen door corona, nu achter Poetin staan. Er lijkt met hen toch meer mis dan wat een ervaren psychiater nog kan oplossen. Oplossing: we mogen 16 maart stemmen.
