Er viel deze week veel te lachen en veel te huilen en vaak gingen die twee emoties samen.
In Suriname is code zwart afgekondigd, er zijn zoveel mensen besmet met corona dat er bij ziekenhuisopnames een keuze gemaakt moet worden. Een van de oorzaken: een groot tekort aan vaccins. Wij hebben zo’n 100.000 vaccins ongebruikt klaarliggen, daarmee zou het probleem in Suriname meteen beheersbaar worden. Hugo de Jonge beloofde dus die 100.000 vaccins vrijdag 28 mei te sturen. Ik heb onderhand door wat het probleem is met beloftes van onze Hugo: hij gebruikt zijn eigen kalender. Hij heeft zo’n oude heiligenkalender, de zogenaamde Sint Juttemiskalender. Het is nu vrijdag een week later, de vaccins liggen nog steeds hier.
De president van Suriname vertelde dat Sywert van Lienden had gebeld met het aanbod gratis 40 miljoen mondkapjes te leveren, die lagen ongebruikt op het ministerie. De Surinaamse minister van Financiën sprak daar meteen zijn veto over uit: ‘Als Sywert iets gratis doet, kunnen wij dat echt niet betalen.’
Deze week was er een kamerdebat over de deal die Sywert van Lienden had gesloten met het ministerie. Niemand begreep waarom een bedrijfje van drie mensen, dat diezelfde week was opgericht en geen ervaring had, die grote order kreeg en zelfs de volledige 100 miljoen voorgeschoten kreeg. Het antwoord van de minister was om te huilen en te lachen tegelijk. Sywert had gedreigd op sociale media te gaan klagen over het ministerie als ze hem die opdracht niet zouden geven. Dat hij daarnaast als CDA’er enkele prominente CDA’ers persoonlijk kende, leverde hem de deal en 9 miljoen op.
Ik vond dat zo gek dat ik zelf een ambtenaar van dat ministerie heb gebeld. En? Het verhaal klopt, betrokken ambtenaren hadden gewaarschuwd niet in zee te gaan met Sywert, maar werden overruled door de top van het ministerie.
Ik wil jullie één tweet uit die tijd, midden 2020, van Sywert niet onthouden. Hij twitterde toen dat hij een moeilijke maar moedige beslissing had genomen door zijn baan als gemeenteambtenaar op te zeggen en dat hij nu een heel onzekere toekomst tegemoet ging, waarin hij niet wist of hij de hypotheek nog wel kon betalen en zijn gezin wel kon onderhouden. Ik ben zelf ook gek op onzekerheden van 9 miljoen. De hypotheek is inmiddels geheel betaald, nieuwe auto staat voor de deur, jammer dat Suriname niet toehapte.
Er was nog veel meer deze week waarover ik niet kon beslissen of ik moest lachen of huilen. Thierry Baudet (ik zal zijn naam zo weinig mogelijk noemen) kwam met een plan om binnen Nederland een FvD-staat te stichten, met FvD-scholen, FvD-zomerkampen en zelfs eigen dating-sites. (Is natuurlijk ook eng als Baudet-aanhanger om een normaal mens tegen te komen.) Ik zou zelf Urk suggereren of eventueel Rottumerplaat.
En tot slot natuurlijk de belangrijkste zowel huil- als lach-gebeurtenis van deze week: de oefenwedstrijd van het Nederlands Elftal op weg naar het EK. Ik was dat hele EK volledig vergeten tot het meisje achter de kassa mij vroeg of ik zegels wilde voor een oranje juich-cape. Ik heb het haar twee keer laten herhalen voor ik een klacht indiende bij de bedrijfsleider. Ik weiger bij de kassa in de maling genomen te worden.
Ik vond het moeilijk geconcentreerd naar die wedstrijd te kijken; ik werd vooral afgeleid door die nieuwe spelregel dat je de bal zo min mogelijk naar een speler van je eigen team moet spelen.
De bondscoach was achteraf in topvorm, hij wist de namen van de spelers niet goed, hij had het over een nieuw systeem 1-5-3-3, een verslaggever zei dat er dan twaalf spelers in het veld stonden, wat Frank de Boer niet onlogisch vond gezien het spel van die avond.
Eerlijk gezegd had hij daar dan weer gelijk in.
