Even het nieuws doornemen
De belangrijkste vraag die zich deze week voordeed, was of ook een vrouw zich weleens schuldig heeft gemaakt aan grensoverschrijdend gedrag.
Ik kan hier uit eigen ervaring volmondig ‘Ja’ op zeggen. Voor ik zelf decennia voor de klas stond, heb ik, net als ieder kind in Nederland, 8 jaar basisonderwijs moeten ondergaan. In mijn tijd heette die periode trouwens kleuterschool, gevolgd door de lagere school. Als ik mijn ouders mag geloven, heb ik hevig geprotesteerd tegen de overgang naar de lagere school, omdat ik vond dat ik, na twee jaar fröbelen en kleuteren, echt toe was aan een hógere school.
In de eerste klas van de lagere school kregen zowel de jongens als de meisjes een uur in de week les van een handwerkjuf. Wij, de jongens, moesten punniken, dat wil zeggen dat wij er met twee zeer onhandige naalden voor moesten zorgen dat het punnikkunstwerk uiteindelijk 10 centimeter onder het klosje uitstak.
Na een haf jaar was ik tot de bijna onmenselijke prestatie gekomen van ruim 7 centimeter en besloot ik er met vochtige vingers 10 van te maken door er hard aan te trekken.
De handwerkjuf kreeg dat in de gaten en ging toen over tot grensoverschrijdend gedrag. Ik kende dat woord natuurlijk nog niet, maar vond als zesjarige haar geschreeuw en gedreig behoorlijk intimiderend, zeker omdat er nogal wat speeksel meekwam in haar woede-uitbarsting.
De klachten van de vrouwelijke (oud-)medewerkers van WNL waren serieuzer van aard. Niet alleen schreeuwen en kleineren, maar ook zwangere ZZP-medewerkers wegsturen, waren daar niet ongewoon.
De structuur binnen WNL was toch zo transparant; er is een hoofdredacteur, Bert Huisjes, en een directeur, de Heer Huisjes. En Bert en de Heer Huisjes hebben 24 uur per dag intensief contact met elkaar, dus het is een raadsel hoe het toch mis kon gaan.
Rick Nieman en Sven Kockelmann waren er als de kippen bij (haantjes dekt hier beter de lading) om te vertellen dat zij nooit iets van dit grensoverschrijdend gedrag hadden gemerkt.
Sven Kockelmann vertelde dat toen de kleine Kockelmannetjes en -vrouwtjes ter wereld kwamen hem nooit enig verwijt is gemaakt. Natuurlijk scheelt het dat Sven Kockelmann toen helemaal niet bij WNL werkte, maar toch.
Bizar was de reactie van de Raad van Toezicht; die drie mannen gingen eigenlijk helemaal niet in op de beschuldigingen, maar benadrukten slechts dat zowel Bert Huisjes als de Heer Huisjes zulk voortreffelijk werk hadden geleverd.
Eigenlijk vind ik hun tweede reactie, na een storm van kritiek, nog kwalijker. ‘Wij hebben het niet zo bedoeld, maar jammer genoeg is onze reactie verkeerd begrepen.’
Dat onderscheid maken tussen feit en fictie bij meldingen van grensoverschrijdend gedrag soms heel moeilijk is, bleek vanmorgen, toen een rapport van de inspectie over de TU Delft openbaar werd.
In het rapport staat dat de universiteit in ernstige mate de sociale veiligheid van medewerkers verwaarloost.
Ook hier is de beschadigde, de top van de universiteit, vooral boos op de inspectie.
Wat is er gebeurd? De inspectie heeft alle 12.000 medewerkers van de TU een mail gestuurd met de vraag zich te melden bij een ervaring met grensoverschrijdend gedrag.
Van de 12.000 reageerden 148 met een dergelijk verhaal, waarop de inspectie met dit vernietigend rapport kwam.
De boosheid richt zich op het feit dat er op geen enkele wijze om weerwoord is gevraagd, met daarbij de twijfel of 148 op de 12.000 (iets meer dan 1 procent) wel dergelijke kwalificaties rechtvaardigt.
Er zijn gevallen waarin je als buitenstander eigenlijk maar één mening kunt hebben: Geen idee.
