Even het nieuws doornemen
Gelukkig heb ik ooit een taal gestudeerd, dus voor mij was de brief van Pieter Omtzigt aan de leden van zijn partij niet zo ‘warrig’, zoals Ronald Plasterk hem noemde.
Integendeel, duidelijker kan eigenlijk niet.
Deze ronde overleg is afgelopen, er valt niets meer te zeggen. Maar ik wil verder praten.
Ik zie een kabinet van NSC, PVV, VVD en BBB niet zitten, maar wil wel een kabinet op basis van de PVV, de VVD en de BBB, misschien, of toch ook niet.
Ik ben geschokt door de rampzalige toestand van de Nederlandse financiën zoals die geschetst wordt in de brieven van de ministeries. Dat verder niemand doorheeft dat de situatie zo is, deert Pieter Omtzigt niet. Hij is gewend alleen te staan. Dat de schatkist op dit moment voller is dan gedacht, dat de staatsschuld onder controle is en dat er alleen, zoals bekend, 17 miljard bezuinigd moet worden, doet niets af aan het feit dat volgens Pieter Omtzigt de situatie reddeloos, redeloos en radeloos is.
Omtzigt heeft na twee en een halve maand aan tafel meer dan genoeg van al die pesterijen en persoonlijke aanvallen, van Caroline die het geen probleem vindt als de boeren het land platgooien en politici bedreigen (pas in tweede instantie vindt zij – maar alleen als je aandringt – dat het allemaal best een tandje of een trekkertje minder kan). Hij beseft ook dat met Wilders geen afspraken te maken zijn. Hij snakt om even gewoon thuis met normale mensen op een normale manier om te kunnen gaan.
Punt 4 stond niet in de brief, maar dat lees ik tussen de regels door.
Want hoe bestaat het dat je na die tien weken tijdens het zoveelste gesprek zegt: ‘Ik loop even naar buiten.’ en dan buiten blijft?
Na een kwartier zei Caroline dat zij wel even ging kijken waar Pieter bleef, want zij wilde ook even roken. Mevrouw Yesilgöz liep een half uur later luid roepend langs het herentoilet, maar nog steeds niks. Alleen Wilders mocht niet helpen zoeken, want dan moesten al die beveiligers met hem mee.
Omtzigt bleek dus in een hotel te zitten praten met drie journalisten over zijn vertrek uit het overleg, terwijl de anderen dachten dat hij nog steeds ergens stond te roken, en weer terug zou komen. Daarna naar Humberto, die hem overigens nauwelijks aan het woord liet, omdat hij meer geïnteresseerd was in wat anderen dachten dan wat Pieter Omtzigt zelf vond over diens reden van vertrek.
Je kunt je voorstellen dat die overgebleven vier gesprekspartners fotografen hadden uitgenodigd voor de avondsessie waarvoor Omtzigt natuurlijk was uitgenodigd, maar niet zou komen. Om te pesten hadden ze nog wel even een lege stoel aan tafel gezet, leuk voor de voorpagina’s.
Ook de volgende morgen kwam Pieter Omtzigt tot ieders ‘grote verrassing’ niet opdagen.
En daar gaat het pesten mij te ver. Plasterk en zijn trio wisten dat Pieter Omtzigt moe thuis was en een paar dagen thuis zou blijven. Natuurlijk had hij formeel moeten afzeggen, je kunt een uitnodiging van een informateur niet zomaar negeren, dat was echt een unieke gebeurtenis.
Aan de andere kant, de andere vier weten heel goed dat Omtzigt niet zo lang geleden een burn-out heeft gehad, is het dan na tien weken te veel gevraagd hem even te bellen in plaats van tegen 12 microfoons te zeggen dat je zo vreselijk verbaasd en geschokt bent dat hij zomaar niet is komen opdagen?
Plasterk heeft zich in deze hele periode niet een boven de vier partijen staande voorzitter getoond, maar een hulpsergeant van Wilders die graag premier wil worden.
Kortom, ik hoop niet dat deze politici die zo met elkaar omgaan straks, als zij in het landsbestuur zitten, ook zo met ons omgaan.
