Even het nieuws doornemen
Vorige week schreef ik nog over lichtpuntjes in deze duistere tijden, maar die waren helaas deze week niet te ontdekken.
Vorige week schreef ik nog over lichtpuntjes in deze duistere tijden, maar die waren helaas deze week niet te ontdekken. Of het moest zijn dat de tribunalen die Forum voor Democratie ons beloofde om alle schuldigen aan de strenge coronaregels te straffen, nu steeds meer op henzelf gericht lijken te zijn. Er wacht alle drie Tweede Kamerleden een schorsing, en er hangt een van hen ook nog een rechtszaak wegens aanzetten tot geweld boven het hoofd.
Maar verder zijn dit sombere, donkere tijden. De oorlog in Oekraïne dreigt vergeten te worden, maar daar vallen elke dag tientallen slachtoffers aan beide kanten. Naar schatting zijn er aan Russische zijde al 250.000 doden en zwaargewonden gevallen; een aantal waar je verstand bij stilstaat. Helaas staat het verstand bij Poetin volledig stil, want als oplossing voor dit ongekend aantal slachtoffers roept hij nu ook vrouwen op om het leger in te gaan. Het grote aantal doden in het Russische leger wordt onder meer veroorzaakt door hun briljante strategie. Nieuwe soldaten die slecht bewapend zijn en nauwelijks een opleiding hebben genoten – genieten lijkt me hier trouwens het verkeerde woord – worden op het slagveld vooruitgestuurd om te kijken waar de Oekraïense frontlinie zich bevindt. Weiger je, dan word je als deserteur beschouwd en geëxecuteerd, ga je wel, word je door het Oekraïense leger doodgeschoten. In dat laatste geval heb je je plicht tegenover volk en vaderland gedaan, want dan weten de achterblijvers waar de vijand zit. Schrale troost, lijkt me. Een uitzichtloze toestand, want niemand weet hoe deze oorlog te beëindigen. Beide kanten zullen zich niet overgeven, beide kanten lijken niet volledig verslagen te kunnen worden.
Ondertussen gaan de verschrikkingen in Gaza door. Er zitten nog steeds ruim 200 Israeliërs gevangen en dagelijks wordt Gaza gebombardeerd. Volgens Israel worden uitsluitend Hamasdoelen bestookt, maar het zijn vooral kinderen die gedood worden: van de 10.000 Palestijnse doden was de helft kind.
Misschien komt het omdat ik een al wat oudere opa ben, maar ik vraag mij regelmatig af hoe onze kinderen en kleinkinderen later op deze tijd zullen terugkijken. Twee gruwelijke oorlogen, eigenlijk naast de deur, en daarnaast dagelijkse berichten over stijging van de zeespiegel, opwarming van de aarde, natste en warmste maand oktober ooit, en waar liggen mensen wakker van tijdens deze verkiezingscampagne? Of Pieter Omtzigt al dan niet premier wil worden, als zijn partij de grootste wordt.
Nog 12 dagen, dan mogen wij laten weten of de peilingen er deze keer niet naast zaten. Maar wat waren de debatten tot nu toe saai, vooral tussen de ‘grote drie’. ‘Zeg nou gewoon wat je vindt, en wees in ieder geval daar eerlijk over’, schreeuwde ik naar de televisie.
Ik voer namelijk tijdens die debatten hele gesprekken met mijn televisietoestel, volgens de dokter kan dat geen kwaad; mijn vrouw vindt het toch erg onplezierig.
‘Waarom, mevrouw Yesilgöz, kunt u niet gewoon zeggen dat op 7 oktober Hamas een ongekend gruwelijk pogrom uitvoerde, en dat natuurlijk Israel alle recht heeft zich te verdedigen en terug te slaan, maar dat de wijze waarop de inwoners van Gaza worden gebombardeerd en afgesloten van alle voorzieningen niet te rechtvaardigen is?’ ‘En waarom, mijnheer Omtzigt, belooft u dat Nederland onder uw leiding niet meer dan 50.000 migranten zal opnemen, terwijl er Nederlandse en Europese wetten zijn die deze belofte onmogelijk maken?’ ‘En waarom, mijnheer Timmermans, doet u net alsof u Pieter Omtzigt heel lief vindt, terwijl een groot deel van zijn voornemens helemaal niet bij het programma van uw partijen past?’
Het zijn geen gemakkelijke tijden.
