Even het nieuws doornemen
Wat moeten wij met Extinction Rebellion, oftewel XR?
Maandagmorgen luisterde ik met een half oor naar de radio en riep dat de politie toch echt je beste kameraad is. Ik dacht te horen dat de politie, voor zij met een waterkanon op de menigte losging, eerst alle kinderen zonder zwemdiploma veilig thuis had gebracht. Klasse dus!
Het bleek iets anders te liggen. De politie deed aangifte bij Veilig Thuis tegen die ouders die met hun kind op het asfalt de A12 blokkeerden.
Ik heb het even nagezocht. Bij de boerenprotesten, toen trekkers met enige regelmaat wegen blokkeerden, waren ook minderjarige kinderen; en nee, er is toen geen enkele melding gedaan bij welke organisatie ook. En heus, ook sommige boerenkinderen hadden nog geen zwemdiploma.
De hamvraag is natuurlijk: moeten wij sympathie hebben voor de actievoerders van XR, of zorgen zij voor zoveel overlast dat die acties nu met spoed moeten worden beëindigd?
De standpunten zijn eigenlijk helder. De ene groep vindt dat elke dag een weg blokkeren gewoon niet kan, dat je veel te veel politie-inzet vraagt, kortom dat dit niet de manier is om aandacht te vragen.
De actievoerders vinden dat in dit geval het doel de middelen heiligt.
Natuurlijk is er een groot klimaatprobleem. Je kunt geen nieuwsprogramma aanzetten of je ziet naast de verschrikkingen van de oorlog allerlei natuurrampen. Ja, de aardbeving in Marokko staat daarbuiten, maar al die overstromingen, die grote droogte en als gevolg daarvan armoede en hongersnoden niet.
Daarbij kwam vorige week naar buiten dat de overheid niet 4 miljard per jaar aan subsidies aan fossiele brandstof geeft, zoals de regering beweert, maar 37,5 miljard. En het stoppen van die subsidies is wat Extinction Rebellion eist.
Maar, zeggen de tegenstanders van Extinction Rebellion, hoe groot het probleem ook is, dat rechtvaardigt niet deze hinderlijke acties elke dag weer. In onze rechtstaat heb je democratische middelen, gebruik die.
Ik moest denken aan een populaire protestsong in de zestiger jaren in de Verenigde Staten met als couplet:
It isn’t nice to block the doorway
It isn’t nice to go to jail
There are nicer ways to do it
But the nice ways always fail
Deze protesten waren gericht tegen de rassendiscriminatie in met name het zuiden van dat land, waar zwarte mensen achterin de bus moesten zitten, alleen naar een universiteit konden met gevaar voor eigen leven, waar een groep als Ku Klux Klan veel aanhang had, en waar de 14-jarige Emmett Till ontvoerd en vermoord werd, omdat hij -zo meende de witte Roy Bryant — gefloten had naar zijn vrouw. Iedereen wist wie het gedaan had, Roy Bryant werd samen met zijn medemoordenaar ook aangehouden, maar vrijgesproken.
Nu, 60 jaar later worden de toenmalige actievoerders tegen dit soort uitwassen gezien als voorlopers en helden, door wie de ergste randjes van de rassendiscriminatie zijn verdwenen.
De actievoerders van XR vinden dat ook zij zo gezien zouden moeten worden, dat zij strijden voor zo’n belangrijke zaak, waar letterlijk leven en dood van hun kinderen van afhangt, en dat om die reden ontwrichting geoorloofd is.
Wie er gelijk heeft? Ik laat dat graag aan jullie zelf over.
