Even het nieuws doornemen
Laatst las ik weer eens over de dreigende tweedeling in ons land. Ik heb daar nooit in geloofd.
Ja, in de Verenigde Staten, dat is een ander verhaal, daar heerst wel degelijk een enorme kloof tussen de verschillende bevolkingsgroepen.
Ik heb onlangs weer eens een boek over Trump gelezen. Hoewel ik soms moest lachen, word je daar niet vrolijk van. Hoe meer rechtszaken, hoe populairder, lijkt het wel. In de campagne van 2016 kwam plotseling een bandje naar buiten met een mannen-onder-elkaar-gesprek waarin Trump over zijn toenaderingspogingen bij vrouwen zei: ‘Just grab ‘m by the pussy.’ Er ontstond grote paniek binnen het campagneteam van Trump. Hij was net zo lekker op weg, kwam steeds dichter in de buurt van Hillary Clinton, en nu was door deze verschrikkelijke opname alles toch nog verloren, dacht men binnen zijn team.
Het bleek dus tegenovergesteld te werken, zijn aanhangers vonden het prachtig. Trump zei toen tegen zijn team: ‘Als ik morgen op klaarlichte dag in New York een paar mensen op straat doodschiet, is de kans groot dat ik alleen maar verder stijg in de peilingen.’ In de nacht van de verkiezingen, toen bleek dat Trump – tegen alle verwachtingen in – gewonnen had, hebben redelijk wat mensen van de andere partij, de Democraten, overwogen te gaan emigreren. Dat land kent een echte tweedeling, aanhangers van Trump en de Biden-stemmers hebben nauwelijks nog enig raakvlak, en beide kampen vormen een aanzienlijk deel van de bevolking.
Maar zo’n scheiding binnen de bevolking kent Nederland niet. Er zullen veel mensen diep ongelukkig zijn als blijkt dat de BBB ook nu weer de grootste partij is; net zoals er groepen zijn die een nachtje slecht slapen als Frans Timmermans onze volgende premier wordt. Maar emigreren, of gewapenderhand het Binnenhof binnenvallen, dat zie ik niet zo snel gebeuren. En dan ben je overigens bij het Binnenhof nog aan het verkeerde adres, want dat staat leeg, omdat het ingrijpend verbouwd wordt.
Soms zie ik in ons land wel tweedelingen. Ik woon vlakbij Amsterdam, wij komen vaak in de stad. En zeker in de zomer is daar in de tram en op straat een tweedeling van Amsterdammers tegenover toeristen. En de toeristen hebben allang ruimschoots gewonnen. Het is ons de laatste tijd regelmatig overkomen dat in de tram mijn vrouw en ik de enige passagiers waren die Nederlands spraken en rustig naar buiten keken. De rest zat op zijn telefoon te zoeken naar de goede halte om uit te stappen, of soms zelfs op een ouderwetse kaart; maar dat kwam alleen voor bij 70-plussers.
Als je, zoals wij vaak doen, door dorpjes en steden in de provincie loopt, zie je dat de ruimte in ons land niet eerlijk is verdeeld en dat het leven op het platteland echt anders is dan in de stad. Maar een Amerikaanse tweedeling? In de verste verte niet.
Ook in Nederland is een groep mensen die weigert te geloven wat er in de krant staat of in de journaals wordt verteld, die gelooft – ondanks al het bewijs van het tegendeel – dat je van een vaccinatie juist enge ziektes krijgt, dat zonnebrandcrème een uitvinding van de duivel is, en dat de leiders van de wereld samenspannen binnen één groot netwerk. Nu vind ik wel dat Rutte erg joviaal met de Italiaanse premier Meloni omgaat, maar veel kwaad zie ik daar niet in. Misschien houdt zij ook wel van appels en fietsen.
Het lijkt soms een tweedeling, omdat die groep complotdenkers erg veel aandacht krijgt, en erg veel aandacht opeist, vooral door bedreigingen, op sociale media, en ook fysiek. Maar Nederland bestaat voor het overgrote deel uit gewone, aardige mensen, die niet allemaal dezelfde mening hebben, maar dat mag in een democratie.
