Even het nieuws doornemen
Wij waren op de Veluwe van de week. Donderdagmorgen werd ik met een schok wakker na een heel bijzondere droom.
Ik droomde dat in ons Parlement onder leiding van premier Van der Plas een wet was aangenomen waardoor de Nederlandse vlag nu weer de traditionele volgorde had (rood-wit-blauw) en niet langer andersom.
Ik kreeg een nog grotere schok toen ik de gordijnen opendeed. Het was echt waar! De vlaggen in de weilanden hadden weer de oorspronkelijke volgorde. Zou Caroline van der Plas dan ook premier van Nederland zijn geworden?
Nee, dat niet, begreep ik al snel, toen ik de radio aanzette.
Wopke Hoekstra meldde dat hij midscheeps was geraakt, maar dat het herstel van het CDA niet lang op zich zou laten wachten; Rutte stelde even joviaal als altijd zijn partijleden gerust dat er eigenlijk niet veel bijzonders was gebeurd, zijn partij had helaas niet gewonnen, maar aan de andere kant slechts een half procent verloren.
Niemand riep: ‘Wopke, Mark, er is voor het eerst in de geschiedenis een partij in alle provincies het grootst geworden en uit alle onderzoeken blijkt dat het voor een groot deel proteststemmen zijn tegen jullie manier van doen.’
Wat zijn wij toch een raar land. In 2003 hadden de drie grote partijen (PvdA, CDA, VVD) samen 70% bij de Provinciale Verkiezingen, en nu, 20 jaar later, een magere 30%.
Eerst Pim Fortuyn, toen Geert Wilders, vier jaar geleden Thierry Baudet, en nu Caroline (voornaam is genoeg, als je die maar op zijn Engels, eigenlijk op zijn Neil Diamonds uitspreekt).
Overeenkomsten? Alle vier niet alledaagse verschijningen en, behalve Geert Wilders, mensen van buiten die schoppen tegen de Haagse stolp vol met politici die volgens hen er niets van bakken.
En alle vier met ongekende gretigheid groot gemaakt door de talkshows.
Verschillen? Pim Fortuyn en Geert Wilders hadden op hun hoogtepunt 26 zetels in de Tweede Kamer, dus ongeveer 16%. FvD steeg daar vier jaar geleden al bovenuit, en de BBB zit nu op een veel hoger percentage.
Natuurlijk is een belangrijke factor dat -gelukkig- de meeste mensen niet langer geneigd zijn te stemmen op de partij waarop zij altijd gestemd hadden, en waarop vaak hun ouders gestemd hadden. Daarnaast zijn wij gewend Mark Rutte overal de schuld van te geven.
Maar hij kan toch niets doen aan het enorme succes van Caroline?
Zeker wel. Een premier die liefst geen beslissingen neemt, die de grootste problemen laat doorsudderen, zoals het toeslagenschandaal, de ellende in Groningen, de woningnood, maar zeker ook de bescherming van de natuur. Terwijl er een wet ligt van zijn kabinet om de stikstof te halveren in 2030, zegt hij doodleuk tijdens de campagne dat 2030 niet perse hoeft. Dus: ‘2030 staat in de wet, zelfs mijn eigen wet, maar daar hoeven wij ons toch niet aan te houden?’
Wie krijgt niet de neiging dan een proteststem te laten horen?
En nu? Het lijkt mij niet waarschijnlijk dat Caroline net zo gek wordt als Thierry (die vlak voor de verkiezingen waarschuwde dat de regering van plan was dienstplichtige soldaten naar Oekraïne te sturen), maar zij heeft, net als heel Nederland een groot probleem.
Hoe verzoenen wij al die tegengestelde meningen, en hoe houden wij ons tegelijkertijd aan Nederlandse en Europese wetten?
